Het is vroeg. De zon is nog nergens te bekennen. Het heeft de afgelopen nacht flink gesneeuwd. Ik zet de eerste passen. De sneeuw kraakt, mijn voetafdrukken blijven achter in het ongeschonden landschap. Ik loop behoedzaam door. Het voelt alsof ik hier helemaal niet mag zijn. De verplichting roept echter. Zo gaat het ook ongeveer op het album Western Union van Mercelis. Behoedzaam wordt er een muzikaal landschap neergelegd met behulp van diverse soorten gitaar, piano, orgel, bas, uitgebreid percussiemateriaal, elektronica en wat ik hier zoal vergeet te noemen. Hierover heen komt de stem van Jef Mercelis. Als luisteraar word ik meegetrokken in de wereld die de mijne niet lijkt te zien. Er is geen weg meer terug. De Belgische singer-songwriter Mercelis heeft er tien jaar over gedaan om een opvolger van zijn debuutalbum uit te brengen. Ik word langzaam gegrepen en zet als luisteraar kleine stappen op de traag voortgaande muziek. Een cover van “That’ll Be The Day” bekend van Buddy Holly haalt me echter op driekwart van het album weer terug in de normale wereld. Het origineel ver verstopt houden hielp hier niet bij. Het nummer leidt me af in deze trip. Dat is jammer, het komt immers niet dagelijks voor dat ik door een ongeschonden landschap mag lopen. Ik programmeer mijn cd-speler zonder dit nummer en ga het nog eens proberen: stap voor stap.
mij=Frio Internal / Bang!