Op het moment dat ik dit zit te tikken, speelt op de achtergrond de debuut-EP van The Tragically Hip. Dit puur ter informatie. Nee, vreest niet, U hebt de nieuwe Hip nog niet gemist – die komt waarschijnlijk in juli. Maar voordat ik de EP in de cd-speler stopte, draaide daar de debuutplaat van het Zweedse The Higher Elevations, Always the Same. Zanger Niklas Gustafsson heeft een stem die soms opmerkelijk veel op die van Gordon Downie lijkt. Ook muzikaal weten de heren van The Higher Elevations waar The Hip de mosterd haalde. Niks mis mee, als überfanatiek Hip-fan wil ik best meer plaatjes in het genre. Vooral ook omdat The Higher Elevations regelmatig de Hip-paden verlaat en – letterlijk – wat toeters en bellen toevoegt. En een snufje Pogues, want Gustafsson switcht moeiteloos van Downie-mode naar MacGowan-mode. Het klinkt allemaal best aangenaam, met dien verstande dat het songmateriaal hier en daar wat rammelt en soms gewoon buitensporig obligaat is. Misschien leg ik, als die-hard Hip-fan, de lat gewoon te hoog voor een beginnend bandje? Nu de EP van The Tragically Hip is afgelopen moet ik toch concluderen dat dat niet het geval is. Dit materiaal is een stuk minder dan de debuutplaten van bovengenoemde bands. Mooi puntje om aan te werken, want de potentie is er wel. Wellicht, net zoals The Hip en The Pogues, nog eerst meer kilometers maken voor een volgende plaat wordt uitgebracht. Dan zou dat zomaar eens een puik plaatje kunnen worden…
mij=little teddy / clearspot