Een recensie schrijven over een hype is nooit makkelijk, de hype beïnvloedt je, punt. Ik merk dat ik toch iets geconcentreerder luister, iets meer effort erin steek. Maar lang leve de hypes, anders had ik de Blood Red Shoes waarschijnlijk nooit te horen gekregen. Er was geen ontkomen aan, Blood Red Shoes was ‘in your face’. En niet vanwege hun cd, want die kwam pas in april uit (al lekte deze al vroeg uit). De hype kwam in eerste instantie door het fantastische MySpace en later door hun energieke optredens. En een optreden MOET je inderdaad gezien hebben, dan is het hele plaatje compleet. Steven Ansell bewerkt de drums alsof hij Animal van de Muppetshow is, terwijl Laura-Mary Carter stoïcijns vanachter haar pony haar gitaar bewerkt. Laura-Mary mag dan wel leuker zijn om naar te kijken, maar Steven is toch echt de showmaker van de twee. Ik merkte overigens tijdens het optreden dat sommige zanglijnen door Steven gezongen worden terwijl ik het idee had dat ze van Laury-Mary waren, maar dat drukt de pret verder niet. Het hele ‘concept’ Blood Red Shoes is compleet, de puntige snelle nummers, de heerlijke samenzang, de noise die ze fabriceren met enkel drums en gitaar, het underground gevoel, alles klopt. Dit keer had de hypemachine dus gelijk, deze hype is geheel terecht!
mij=V2