Best apart dat Pete Murray dit weekend al voor de tweede keer op Pinkpop staat. De meeste acts die daar spelen hebben toch minimaal een of twee top40-hitjes achter hun naam staan. In Australië, zijn thuisland zijn ze de tel qua goud, platina en hitnoteringen al lang kwijt. Hier is hem het tot nu toe nog niet gelukt. Al lijkt hij met “You Pick Me Up” er nu in te slagen hier de hitlijsten in te sluipen. Een o zo simpel, maar doeltreffend middle of the road popliedje, op maat geschreven om op mee te deinen op een festivalweide met een strootje tussen je tanden. Als je houdt van radiovriendelijke, soulvolle singer-songwriter pop kun je je aan zijn nieuwe cd Summer at Eureka geen buil vallen. De pest is alleen dat ik niet bepaald tot die groep hoor, ik heb mijn singer-songwriters liever wat avontuurlijker of kaler. Toch heeft Summer At Eureka wel wat. In verhouding tot zijn twee voorgangers heeft deze cd wat meer een bandgevoel. Dat is wel een beetje in strijd met het feit dat Murray het hele boeltje thuis, in zijn eigen studio opnam. Ik had verwacht / gehoopt dat dat juist zou leiden tot een kaler – en voor mij dan weer interessantere – album. Zijn warme stem zou zich daar prima voor lenen namelijk. Maar goed, Murray noodde dus mensen als Powderfinger‘s gitarist Darren Middleton bij hem thuis uit. Het scheelt dat zo’n Middleton er echt geen (te) brave gitaarriedeltjes in gaat spelen. In de geheide tweede single “Change To Say Goodbye” en “Sugar” bijvoorbeeld is zijn gitaarwerk erg lekker. Slecht zijn de liedjes van Murray ook zeker niet. Ik trek zijn liedjes in ieder geval beter dan die van iemand als Jack Johnson. Ik heb me nog nooit betrapt op het meeneuriën van een liedje van zijn hand, en vanmiddag deed ik dat toch echt met “You Pick Me Up” toen het op de radio was. Ik schrok er zelf van…
mij=Sony