Ik denk dat het een van de slechtste verkoopteksten is die ik ooit gelezen heb (al is dit nog steeds mijn favoriet). Wie regelmatig met de trein reist, kent de speciale Leesmuur-abri wel waarop nieuwe boeken worden aangeprezen. Momenteel betreft het de laatste roman van Lauren Weisberger, de auteur die alle modemerken af lijkt te werken in haar romantitels, en wiens Chanel Chic als volgt wordt aangeprezen: “Een smeuïge, onthullende en vooral erg grappige roman, boordevol saillante details.” Nogal wiedes, me dunkt. Ik heb althans zelf nog nooit een roman gelezen waarin de plot niets onthult en waarin geen details staan. Maar goed, je moet toch wat, als je de zoveelste titel in een nogal verzadigd genre aan de man moet brengen. Bij post-rock roept men ook nog wel eens dat het genre verzadigd is, en dat nieuwe releases slechts kleine accentverschillen opleveren. Misschien is dat wel waar, maar als iets in de basis al goed is, waarom zou je dan grote veranderingen moeten nastreven? Natuurlijk, het uit Gent afkomstige Transit past naadloos in de beste post-rocktraditie, in die zin dat de Belgen het hard-zacht spelletje goed onder de knie hebben. Ook zijn er lessen getrokken uit de leercurve van de grote bands in het genre: waar Explosions In The Sky de piano pas echt ontdekte op de laatste studioplaat, heeft Transit de toetsen nu al in het ingetogen slotnummer “Lucas” verwerkt. Op andere tracks, zoals het uitstekende “No Smoking Gun”, beweegt de band zich weer in de richting van post-rock-promovendus Oceansize, zoals we dat ook van de vaderlandsche belofte Solaire kennen. Dus is het nieuw? Nee, niet echt. Is het goed? Erg goed. post-rock is nu eenmaal post-rock, en dat moet lekker post-rock blijven. Goed, u weet weer wat. En als u me nu wilt excuseren: ik heb nog een nieuwe Weisberger te lezen.
mij=Zeal / Konkurrent