Ik vind het altijd super irritant als ik niet precies weet hoe je een bandnaam moet schrijven. Neem bijvoorbeeld Dave Eugene Edwards bandje: is het nu Woven Hand of Wovenhand? Op de site van zijn label (dat is in Europa tegenwoordig ook Sounds Familyre) en Dave’s MySpace-site staat overal Wovenhand, maar op de bandsite staat het als twee woorden. Zeg jij het dan maar wat het is… Google op in tweeën gehakte variant komt dan logischerwijs heel veel voor. Dat ik het irritant vind, komt overigens omdat ik graag zie dat bij de recensies hier op File Under de juiste concerten komen te staan en dat gebeurt op basis van de bandnaam. En laat Dave Eugene’s band nu net als Woven Hand in onze databases staan én komen spelen aan het eind van dit jaar. Dat wij het dus ander schrijven heeft dus een goede reden, want een optreden van Woven Hand daar attenderen we je graag op. Helemaal nu er met Ten Stones een nieuwe plaat is. Een plaat die me weer ouderwets naar mijn strot grijpt. Een die van tijd tot tijd ook flink rockt, maar dan wel op zijn Dave Eugene’s. “Not One Stone”, het furieuze, bijna Caviaanse “Kicking Bird” en “White Knuckle Grip” zijn hier beklemmende voorbeelden van. Het op dat laatste nummer volgende “Quiet Nights Of Quiet Stars” mag dan niet zo hard rocken, deze cover van wat ooit een bossanovanummer van Antonio Carlos Jobim was geeft me wel rillingen all-over. Terwijl bossanova normaal erg warm en sensueel, altijd rustig en nooit agressief zou moeten zijn hoor je hier bijna het tegenovergestelde. Maar in de wereld van Dave Eugene is alles anders.
mij=Sounds Familyre / Konkurrent