Privédrukte verhinderde mij om al eerder een recensie te schrijven over het eind september verschenen zevende studioalbum van Evergrey, Torn getiteld. Of zou het toch komen doordat het album mij met elke losse luisterbeurt telkens weer niet wist te pakken. Ik miste de sterke, aanstekelijke en frisse nummers die mijn aandacht vast moesten houden. Voorganger Monday Morning Apocalypse wist mij ook maar mondjesmaat met een aantal nummers te grijpen. Het laatste album dat bij mij wel dat gewenste effect had was The Inner Circle. Evergrey lijkt definitief een andere weg ingeslagen te zijn, al zeggen ze zelf terug te grijpen naar In Search Of Truth en Recreation Day, maar dan in een modernere mix. Minder progressief, wel wat harder en steviger, meer heavy metal. Met name de drums en gitaren knallen meer en komen regelmatig op hoge snelheid langs vliegen. Het album is niet slecht, absoluut niet, maar aan de andere kant ook niet bijster opvallend, laat staan vernieuwend. Helaas moet ik concluderen dat hun werk steeds wat verder van mijn voorkeuren afligt. Nee, geef mij maar hun eerdere albums met nummers als “The Masterplan”, “Recreation Day” en “When The Walls Go Down”. De laatste tijd valt het me veelvuldig op dat bands gebruik maken van een gastvocalist(e) en meestal zijn dat vervolgens ook de mooiste, meest aangename nummers van dat album. Zo ook op Torn. Slotnummer “These Scars”, uiteraard een duet tussen Thomas en zijn vrouw Carina, klinkt erg aanstekelijk en verslavend.
mij=Steamhammer / SPV / CNR