Kimya Dawson – Alphabutt

Kimya Dawson - Alphabutt Laatst zei ik tegen een vriendin die geen kinderen wil iets over mijn eigen situatie waarin een kind binnen enkele jaren niet zo heel erg ondenkbaar meer is. Ze schrok zich kapot en dat snap ik wel. Want ik zie mensen met kinderen veranderen op een manier waarop ik niet wil veranderen, mocht ik een kind krijgen. (En zij niet wil dat ik verander.) Ik heb een hekel aan blikvernauwing, dus ik blijf wie ik ben, maar heb dan een kind. Zoiets. En mijn lief denkt er net zo over, dus dat is geregeld. Iedereen die zegt dat dat een illusie is, wil ik voorlopig niet horen. Dat bepaal ik zelf wel. Iemand die het met me oneens zal zijn is Kimya Dawson, die ik hoog heb zitten, maar op haar nieuwe plaat als moeder toch echt te ver gaat. Alphabutt is een kinderplaat met kinderliedjes gemaakt door een moeder – mocht je denken dat Dawson altijd al kinderliedjes heeft gemaakt, dan weet je nu dat dat niet zo is – en ik kan me niet voorstellen dat er een volwassene is die met plezier naar deze kinderplaat gaat luisteren. (En dat terwijl Dawsons liedjes voor Juno zo wonderschoon waren…) Dubbel opgenomen zangstemmen die hetzelfde zingen, met voor kinderen een geinige, maar voor grote mensen een beroerde timing en tot overmaat van ramp de baby van Kimya Dawson – ongetwijfeld het allerliefste kind op aarde – die de hele plaat door door de opnames heen ‘zingt’. Nee, op een paar uitzonderingen na – de slaapliedjes in het midden van de plaat zijn eigenlijk wel lief – is dit een plaat van een moeder die niet hetzelfde is gebleven toen haar eerste kind geboren werd. Niet erg, maar ik kan er niet tegen. Misschien als ik zelf ooit dat kind krijg, maar dan nog voer ik hem of haar liever The Beatles.


mij=K-Recs / Konkurrent

4 reacties

  1. sven

    – hetzelfde blijven na de geboorte van je kind is minder moeilijk dan ze zeggen, laat je niks wijsmaken.
    – gezien de kwaliteit van je concertfoto’s vroeg ik me af of je ook nog foto’s had/kan komen van het concert van Emmylou Harris in de Oosterpoort.
    grt, sven.

  2. Noraly Beijer

    van mij mag je je hoofd in het zand stoppen tot je in de lava stikt maar kinderen krijgen en doen alsof er niks aan jezelf, je vriend of je leven zal veranderen is wel heel erg naïef. de meeste mensen krijgen het al niet voor elkaar om niet te veranderen als ze eindelijk een vriend of vriendin vinden. wat zeg ik, de meeste mensen…

  3. Stikken? Dat is wel heel onaardig, Noraly. Zeg ik toch ook niet tegen jou? Ik zeg bovendien niet dat een kind niks aan je leven verandert, maar ik zeg dat ik hoop dat ik een beetje hetzelfde blijf. Afijn, dat is de discussie niet natuurlijk. Het gaat erom of Kimya wel of niet die kinderliedjes had moeten maken. En ik denk van niet. En dat giet ik in een leuke anekdote. Zoals wel vaker op File Under. Om me dan meteen dood te wensen gaat wel wat ver, nietwaar?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven