Misschien ben ik niet zo’n veeleisend persoon, gauw tevreden. Dus nee, vernieuwend en origineel zijn The Pigeon Detectives niet, op de bandnaam na, misschien. Maar dat maakt me geen bal uit. Als ik Emergency luister hoor ik een album dat een stukje strakker is dan Wait for Me, (en dat kan geen kwaad). Ik hoor een stel jongens die goed met hun instrumenten overweg kunnen, ik hoor de stem van Matt die minimaal 100% van zijn ziel en zaligheid in het album stopt. Maar vooral hoor ik muzikanten die vreselijk veel plezier hebben in muziek maken. Geen statement, maar ouderwets lol trappen. En in tijden van kredietcrisis (al heb ik geen cent spaargeld en dus geen reden om me zorgen te maken) en andere sombere berichten is dat meer dan welkom! Dat betekent niet dat er helemaal niets op te merken is: niet alle songs hebben de universele overtuigingskracht van “This Is An Emergency”. Dat nummer zwelt aan als een tropische storm en blijft maar door razen. Maar als je de mannen op het podium bezig hebt gezien, weet je dat dit nog een stuk driester kan. Op de plaat tonen de heren dat ze het boven alles in zich hebben om heel energieke refreintjes voort te brengen. Stilzitten lukt dan niet meer, bijvoorbeeld bij nummertje twee op het album “I’m Not Gonna Take This”. Het middenstuk overtuigt het minste, maar na de vreemde eend in de bijt, het bijna zoete” Nothing To Do With You”, wordt duidelijk waarom dat is. Voor het stuk van “I’m A Liar” tot “Say It Like You Mean It” heb je echt al je adem hard nodig. En dat gaat door tot het eind want ook slotsong “Everybody Wants Me” is singlewaardig.
mij=Dance To The Radio / V2