Zoekt u eens op internet naar Spinal Tap. Of liever nog, bekijk de briljante film, en ga u daarna een avondje op Google vermaken met alle zin en vooral onzin die het internet over deze band te bieden heeft. En ze bestaan niet eens echt! Of toch wel? Nou ben ik altijd wel te porren voor een complottheorietje op zijn tijd, en dit is de mijne: de heren van Spinal Tap hebben stiekum hun bandnaam veranderd in Eclipse en zijn, hongerig naar een zo groot mogelijk publiek, aan een grandioze comeback bezig. Dat roept om een cd met toegankelijk materiaal, en het wel erg kinderachtig getitelde Are You Ready to Rock voldoet daar ruimschoots aan. Werkelijk elk cliché komt voorbij: puberale teksten, een stoer ‘yeah…!!!’ schreeuwende leadzanger, vlammende maar erg veilig klinkende gitaarpartijen, grommende tijgers (echt waar!), korte simpele songs van het type coupletje-refreintje-bruggetje, ach u weet wel, noem maar op. En de versterkers staan natuurlijk standaard op 11. Het klinkt allemaal simpel, stoer en, het moet gezegd, superlekker, dus als dat uw enige criterium is voor goede muziek zou ik zeggen: stoppen met lezen en kopen die hap! Maar als u rockmuziek ook maar enigszins serieus neemt, trapt u niet in deze commerciële valkuil van middelmatigheid. Is het dan echt zo’n straf om naar te luisteren? Welnee, maar de muziek heeft een houdbaarheidsdatum tot aan, ehh, nou ja, tot aan de volgende cd die je in je speler stopt. En niemand vat dat beter samen dan de band zelf, door in het openingsnummer “Breaking My Heart Again” luidkeels en zonder enige schroom de volgende bekentenis af te leggen: ‘Same old same / A different name / Too many times I’ve been playing this game’. Waarvan akte.
mij=Frontiers / Rough Trade