Tweemaal avantgardistische folk, tweemaal anders. Tweemaal rare bandnamen trouwens ook; vooral het oerlelijke Kiss The Anus Of A Black Cat ligt ‘goed’ in het gehoor. Om met die band te beginnen – nou eigenlijk is het geen band. Het is de Belg Stef Irritant met zijn vrinden die nu en dan mogen opdraven. Die mogen dan opdraven in lange, dreigende doomfolkliederen, vol drones en inktzwarte stemmingen. Irritant zingt er op eightieswave-achtige wijze overheen, hetgeen ook al niet vrolijkmakend is. Maar dat is ook niet de bedoeling van Kiss etc, neen, dit is loodzwaar en louterend, op het nihilistisch depressieve af. Afsluiter “Miserere” is dan plots weer een open klinkend folkliedje; weliswaar niet vrolijk, maar zonder de bombastische drones van de eerste twee exploraties wordt het wel een beetje te gewoontjes. Hoewel de laatste twee minuten dan weer fenomenaal zijn. Fascinerend plaatje, maar het gevoel bekruipt me dat Irritant nog niet op de top van zijn kunnen is. Ben benieuwd naar het vervolg.
Dat ben ik dan weer niet bij freakfolkers Jackie-O-Motherfucker. Vaandeldragers van de Amerikaanse experimentalisten heten ze te zijn. Vaandeldragers van de gemakzuchtige lapschwanzen noem ik ze. Waarom? Omdat ze menen dat het boeiend is als ze vals zingen. Omdat ze menen dat het boeiend is als ze vrij improviseren terwijl ze nauwelijks een fatsoenlijke noot uit hun instrument kunnen halen. Omdat ze menen dat het boeiend is als de improvisaties totaal doelloos voortduren. Omdat ze de toch al barre liveprestaties ook nog eens slecht op band zetten, en het met een kutgeluid uit durven te brengen. Daarom. Vreselijke band.
mij=Conspiracy / Konkurrent & Very Friendly / Konkurrent