Wat begon ik vol enthousiasme aan het beluisteren van deze cd. Een zanger-gitarist uit Zuid-Afrika, die meteen tijdens de eerste klanken van zijn vierde cd laat horen dat-ie prachtig gitaar kan spelen. Melodieus, tokkelend of ritmisch, en bovenal akoestisch. Echt geweldig. Maar dan gaat Nibs van der Spuy zingen… en zijn stemgeluid, dat nog het meest lijkt op Ben Harper na een flinke dosis Prozac, is van een weinig tot de verbeelding sprekende saaiheid waarbij de luisteraar eerder zal wegdoezelen dan dat hij bij de les blijft. En dat is jammer, want een les heeft Nibs toch écht voor ons in petto. In zijn teksten laat hij ons namelijk in vrijwel ieder nummer weten dat er iemand is die het óók met jou het beste voorheeft. Je bent niet alleen in dit moeizame leven, en als je het maar wilt zien, is er iemand die je hand vasthoudt en je door deze tunnel van narigheid heen loodst. Want dat is met Nibs zelf ook gebeurd, laat hij ons herhaaldelijk weten. Mij zegt dat persoonlijk allemaal niets, en dat zou in principe ook geen probleem moeten zijn. Maar de blijde boodschap is hier zo prominent aanwezig dat je hem niet ongehoord kan wegleggen om naar de muziek achter de teksten te luisteren. En dan blijft er toch bar weinig over om écht van te genieten op deze cd. Hier en daar houdt Nibs zijn mond en blijkt hij prachtige instrumentale miniatuurtjes te kunnen schrijven, die ik zeker vaker zal gaan beluisteren. Ook in de gezongen stukken is de muzikale omlijsting van de evangelisatie meer dan in orde, en het geheel straalt een soort eenvoudige rust uit. Dus bent u daar naar op zoek, dan houd ik u niet tegen. Maar wees gewaarschuwd: u bent nooit meer alleen…
mij=2 Feet / Ada / Rough Trade