Nicola Conte maakt al járen plaatjes, maar pas sinds hij dat voor gerenommeerde labels als Blue Note en Emarcy doet, valt hij ook op buiten het cirkeltje van jazzdance-aficionados. De Italiaan stond al niet bekend om zijn messcherpe, vooruitstrevende muziek, wel om de dansbaarheid ervan, maar op Other Directions (Blue Note) en nu Rituals heeft hij echt alle braampjes eraf gevijld. Het verschil met een spetterende, doordenderjazzhouse track als New Standards, gemaakt met trombonist Gianluca Petrella, en om het even welk nummer op Rituals is schrijnend. Hier wordt nu vingerknipvriendelijke gezelligheidsjazz gemaakt, gemaakt om als achtergrond te dienen als je allebei in je zijden ochtendjas van een aperitief staat te genieten. De inzet van jazzzanger José James of een altsaxofonist als Greg Osby wil het niveau maar niet opkrikken. Er is weinig tegen deze muziek, maar ook zo weinig voor.
Dan liever de reissue van Seeds, op Nicola’s eigen Schema label. Als altijd schitterend stijlvol vormgegeven, en nu ook voorzien van een fraaie hoestekst. Waarin wordt beschreven hoe Sahib (eigenlijk Edmund Gregory, voordat hij zich bekeerde tot de Islam, iets wat eind jaren zestig een stuk minder verdacht was dan nu) van Savannah, Georgia in Duitsland terecht kwam. En daar diverse platen opnam met Francy Boland (piano) en drummer Kenny Clarke. Seeds (1968) was en is een gewild verzamelobject, de zeer sterk op ritmes uit Afrika en Brazilië leunende jazz laat geen vloeren volstromen, Clarke speelt de hele tijd met brushes. Maar ‘t swingt wel een stuk harder dan alles op Rituals. Sahib’s baritonsax-spel doet hier denken aan dat van Stan Getz; ook al iemand die wel heel goed was, maar het de luisteraar nooit echt moeilijk maakte. Pre-rookverbodjazz van de bovenste plank.
mij=Emarcy & Schema Rearward