Een beetje muzikale arrogantie is mij niet vreemd. Ik mag graag platen afkraken, ook al vindt mijn omgeving iets goed. De laatste keer dat ik mij verheven voelde was bij een stukje hier over de laatste van ZZ Top. ‘Wie houdt er nou van ZZ Top?’, dacht ik nog. Ik bedacht me echter dat ik zelf ook twee albums van ze in de kast heb staan waarvan vooral de debuutplaat er wat mij betreft mag zijn. Night Horse is een vijftal Amerikanen uit Los Angeles die het in de ZZ Top-hoek zoekt, maar dan vooral in de beginperiode waarin blues nog met een hoofdletter geschreven werd. Al gaan de invloeden nog wel verder terug, naar bijvoorbeeld The Allman Brothers Band of bluesgitarist Elmore James. Night Horse’s debuut The Dark Won’t Hide You bevat zes nummers en eigenlijk dacht ik in eerste instantie een ep in handen te hebben. De zes nummers bestrijken echter meer dan drieëndertig minuten. Eigenlijk ben ik niet zo gek op bands die nummers spelen die langer duren dan vier minuten, want vaak valt een band dan in herhaling en daar zit ik in ieder geval niet op te wachten. Helaas is dit bij Night Horse ook het geval: hoe goed ze ook de gitaren later scheuren, hoe enthousiast er ook gezongen en soms bijna geschreeuwd wordt en hoe prettig dit album ook geregistreerd is, het blijft wat mij net iets teveel een herhaling van zetten. Ze hebben echter duidelijk de blues en dat maakt dat ik de cd over een tijdje vast en zeker nog eens een keer stiekem uit mijn platenkast haal: met de gordijnen dicht en de deuren en ramen gesloten.
mij=Cargo / Suburban