Soms mag ik graag lekker voor me uitstaren in het luchtledige, me gewoon even droevig voelen. Niet dat er een reden hoeft te zijn, dat niet. Melancholische muziek wil dat gevoel nog wel eens opwekken, maar als ik bedenk dat ik vast en zeker niet de eerste of laatste zal zijn die dit gevoel heeft bij deze specifieke song of artiest dan is dat gevoel weg. Hoe gevoelig het ook is. Ik word ook geregeld melancholisch van zomaar een stuk natuur, en dan hoeft het helemaal niet spectaculair te zijn. Als er echter kuddes wandelaars om me heen zijn, dan krijg ik dat gevoel niet. Op zo’n moment voel ik mij een consument die onderdeel uitmaakt van de mensheid die onze natuur exploiteert voor eigen gewin. Het Zweedse Barr speelt in op de sentimenten. Omdat ik nog nooit ergens van de band gehoord heb, krijg ik het gevoel dat het speciaal voor mij bedoeld is. En jawel, ik ga in de ‘gevoelig’-modus. Dat kan ook niet anders als de band dit gevoel uitbuit in het openingsnummer, met het droefinstrument bij uitstek, de cello, en een zanger (wie van de drie?) die soms bijna lijkt te huilen tijdens het zingen. Het mooiste is echter de samenzang met de enige vrouw in hun geleding. Terwijl zij ook alleen prima haar mannetje staat. Het album schijnt opgenomen te zijn ergens midden in een bos en op een of andere manier hoor je dat. Oké, er zijn de nodige vogelgeluiden (echte, volgens onze katers!) te horen, maar het is vooral het gevoel dat ik bij Skogsbo Is The Place krijg. Na vijf liedjes in een klein half uur besluit ik dat ik weer genoeg gedroefsnoet heb, en bewaar de laatste vijftien minuten (twee liedjes) voor een volgende keer.
mij=Record Heaven / Clearspot
probeer Porcupine Tree eens