Hoe progressief kun je nog zijn in een genre waarin al jaren de een na de andere band elkaar naspeelt? Voor iedere band die het label ‘progressieve metalband’ opgespeld krijgt, zal dit een vervelende vraag zijn. Bij veel bands vertaalt ‘progressief’ zich vaak in nog langere nummers, nog complexere maatsoorten, nog meer tempowisselingen, ach u weet wel wat ik bedoel. Maar ben je dan alleen progressief als je de lat (welke dat dan ook is) weer wat hoger legt? En diskwalificeer je jezelf als je daar niet aan mee doet? Het lijkt alsof Italiaanse progrockers Daedalus zich daar niets van aantrekken door op hun tweede cd The Never Ending Illusion geen nieuwe records te vestigen, maar gewoon heerlijk ontspannen en soepel avontuurlijke rockmuziek te spelen, zonder krampachtig onbetreden paden in te willen slaan. En dat luistert wel zo prettig. Toegegeven, het is niet de meest originele cd in het genre, maar het lijkt allemaal met zoveel plezier en oprechtheid gemaakt, dat ik daar verder geen enkel probleem mee heb. Integendeel. Bovendien is de grote kracht van dit gezelschap dat ze veel dingen nèt even anders doen: een zanger die niet als een overspannen sirene overal doorheen wil galmen maar bescheiden en ingetogen zingt, heerlijk eigenwijze gitaarpartijen die soms bijna atonaal over de begeleiding heen spelen, verrassende wendingen in de melodieën die nooit geforceerd overkomen, en ga zo maar door. En het klinkt allemaal ook nog eens heerlijk stevig en stoer. Enig minpunt vond ik het laatste nummer, waarin de heren hun land van herkomst niet links kunnen laten liggen en in het Italiaans een rockballad zingen. Dit stuk wijkt zowel in vorm als inhoud zoveel af van het overige materiaal, dat het een wat ongemakkelijke positie inneemt. Maar los daarvan: wat een geweldig muzikaal avontuur!
mij=ProgRock / Bertus