Mijn ouders hadden het gehad met het geloof, met als gevolg dat ik bewust niet ben opgevoed met de tien geboden. Normen en waarden heb ik genoeg meegekregen, met een open en toch wel weer kritische houding t.o.v. religie. Ergens op een zaterdag in juni, er is dan de EO-jongerendag, wordt mijn woonplaats Arnhem bevolkt door blije jongeren. Ondanks dat ik niets met het geloof en al helemaal niets met de EO heb, vind ik het best oké om positiviteit op straat te zien. Op tv heb ik wel eens naar de bands gekeken die op zo’n festival optraden. Heel erg vervelend was het meestal niet, maar muzikaal was het een afspiegeling van wat er op dat moment in was en dit resulteerde in weinig originele muziek. Dit los dan nog van de boodschap die niet aan mij besteed is.
Als er in 1969 een EO-Festival geweest was, dan had het Californische The Search Party uitgenodigd kunnen worden op basis van hun debuut Montgomery Chapel. Het viertal heeft een heuse inspirator in Reverend Nicholas T Freund. The Search Party bracht destijds de blijde boodschap gedrapeerd in de muziek van toen. De stem van Joanie Goff komt dicht bij die van Jefferson Airplane‘s Grace Slick en qua sfeer heeft het er ook geregeld veel van weg. Als ze in de opener “Speak To Me” zingt ‘Oh Lord speak to me’, dan is ze tekstueel echter wel een heel brave Slick. Ook The Doors lijken voorbij te komen, luister maar eens naar de ritmesectie in “So Many Things Have Got Me Down”, dat wel verdacht veel op “The End” lijkt. Al doen de mannelijke vocalen in The Search Party mij soms pijn. Vooral de falsetstem van -ik denk- Jim Carvalho vind ik vreselijk. Ook wil ik nog even het psychedelisch instrumentarium noemen met een orgel en gitaar met wowow-pedaal. Muzikaal is het allemaal best oké tot ik aan hun boodschap denk.
Als ik het Festival in 1971 had georganiseerd dan had ik een beroep kunnen doen op het vijftal Wilson McKinley. Zij woonden aan de Amerikaanse oostkust, maar hadden muzikaal aan de andere kant van hun land kunnen wonen. Ook zij hebben het nodige aan psychedelica in hun sound. Ik moet wel een beetje aan de Steve Miller Band of Crosby, Stills en Nash denken. Qua muziek schijnen ze volgens de ‘liner notes’ het nodige geleend te hebben van Moby Grape en The Moody Blues, maar hier schiet ikzelf qua kennis even tekort. Ook Wilson McKinley verkoopt de christelijke boodschap, hetgeen je aan de titel van hun tweede album Spirit Of Elijah uiteraard al had gezien: Elijah is een profeet. Of als je naar hun teksten luistert: ‘We are one in the spirit, we are one in the Lord’. Het zij zo. Ook hier is muzikaal niets mis mee, behalve de teksten waar ik weinig mee heb. Ik ben tenslotte kritisch en niet met de bijbel opgevoed.
mij=Erebus / Import & Erebus / Import