Als ik een paar cd’s positief heb gewaardeerd dan begint het bij mij te kriebelen. Moet ik nu niet eens wat negatiefs gaan zeggen? Ontgaat mij iets? Ben ik nog wel geloofwaardig? Een dergelijk gevoel komt bij mij op als ik na een paar fijne cd’s Ever The Silver Cord Be Loosed van Weird Owl draai. De band komt uit Brooklyn, New York. Brooklyn is momenteel hip, dankzij MGMT. De als ik het goed heb uit vijf man bestaande band Weird Owl tapt echter uit een totaal ander, helemaal niet zo hip, vaatje. Eigenlijk vind ik dat de band uit Canada had moeten komen. Dit omdat het geluid zwaar leunt op het werk van Neil Young & Crazy Horse, maar dan met een stoner onderlaag waarvoor bijvoorbeeld dan Black Mountain als inspiratiebron ingezet kan worden. Ever The Silver Cord Be Loosed, hun tweede release, bevat acht uitgesponnen liedjes met een minimale lengte van 4’55 minuten per liedje. Origineel is hun muziek niet te noemen, maar ik zeg daarmee niet dat het vervelend is om er naar te luisteren. Integendeel, ik vind dit best een lekkere plaat. En het is weer eens wat anders dan een cd van Neil Young, want ook Weird Owl laat de gitaar knarsen, brengt boeiende gitaarriffs en klinkt als totaal prettig eigenwijs.
mij=Tee Pee / Suburban