Zombi is een uit Pittsburgh afkomstig duo bestaande uit een drummer en een bassist/toetsenist. En die toetsen zitten dan voornamelijk op oude, analoge synthesizers. Da’s toch bijzonder te noemen voor een hedendaagse band. Hun geluid is zo retro (hé, hoor ik daar geen Mellotron?) dat ik bij de eerste keer luisteren ervan overtuigd was dat ik naar een zeventiger jaren demo zat te luisteren. Dat gevoel van amateurisme werd nog versterkt door de knulligheid van de promo-cd: een blanco SilverCircle 52 x CD-R zonder enige opdruk (zelfs niet met watervaste stift) waarbij de muziek in 99 (!) tracks was geknipt, waarschijnlijk om onwettige distributie een beetje moeilijker te maken. Was dit een grapje van de File Under-redactie en betrof het hier niet de nieuwste van Zombi maar een of ander obscuur oud demootje? Nee hoor, Spirit Animal stamt écht uit 2009. Op deze cd hebben de heren van Zombi ook elektrische gitaren aan het geluid toegevoegd, en ik heb op internet fans wanhopig horen verzuchten dat dit het geluid van Zombi om zeep heeft gebracht. Ik vraag me af of dit de reden is. Want daar waar je zou verwachten dat muziek die zo sterk op allerlei soorten synthesizers leunt een breed scala aan geluiden en sferen zou laat horen, vond ik deze klanken vooral saai en voorspelbaar. De keyboardpartijen komen nog het meest overeen met de vroegere Tangerine Dream of Rick Wakeman, maar dan met het verschil dat de heren van Zombi er muzikaal verder weinig spannends mee doen. Dus ik vond de toevoeging van gitaren eerder een verrijking dan een verarming van het geluid. Toch had ik moeite om mijn aandacht voor het volle uur bij deze muziek te houden. Ik ben best wel wat gewend aan lange, herhalende patronen in elektronische muziek, maar Zombi verpakt alles in een soort logge rocksound die bij mij eerder op de zenuwen gaat werken dan dat ik mezelf er in kan verliezen. Maar wellicht dat anderen daar beter in slagen…
mij=Relapse / Rough Trade