London Calling dag 3 start ondertussen zoals verwacht zonder aankondiging, als Threatmantics het podium in de kleine zaal betreden. Het is een verrassende indie-/folky-, mmmm, mag ik het zeggen, stoner?-muziekmengeling. Ze klinken een beetje als wanneer Nick Cave de zanger van de Pogues zou zijn, en ze winnen zeker mijn respect door een nummer te vertolken in hun eigen Welsh, de taal van Wales. De humor zit wederom helemaal goed met deze band, en hoewel er bij de zanger sprake mag zijn van een beetje angst voor het publiek, daar hij het grootste gedeelte van de optreden met de rug naar ons toe staat, weet deze band absoluut af te sluiten met een klapper van een nummer.
mij=Door: Andrew. Foto's: Dennis
Volgende band, en erg lastig in te delen is The Phantom Band. Deze jongens uit Glasgow hebben een cd uit en willen daar graag wat reclame voor maken. De nummers zijn lang, er is zelfs een instrumentaal nummer dat sterk naar Mogwai smaakt – de bands zitten bij hetzelfde label, niet dat je dat verder terug hoort maar de vergelijking is snel gemaakt – en ik hoor ook iets als 16 Horsepower.
Ik vertrek op tijd om bij Eugene McGuinness aanwezig te kunnen zijn, wat nog lukt zo vroeg in de dag. Gelukkig, want ik wil hem graag zien. Deze solo-artiest mét band is al vanaf z'n vijftiende bezig, en hij komt over als het neefje van de Arctic Monkeys of de buurjongen van Lily Allen. Helaas vind ik het niet genoeg om te blijven en maak nog “Wendy Wonders” mee alvorens naar beneden te gaan.
Team Waterpolo is lekkere electrobritpop met in zanger Fred iemand die je automatisch sympathiek vindt, en ik zie dat er overal gedanst wordt. The Darkness geeft een vergelijkbaar gevoel als band. De energie die van het podium af komt is dan ook aanmerkelijk, zeker als het gaspedaal volledig ingedrukt wordt voor “Sinking Ship”, het slotnummer van dit optreden.
Team Waterpolo afkijken is dan ook geboden, waardoor het echt onmogelijk is om The Backhanded Compliments te gaan zien, want de rij om de kleine zaal in te gaan begint al midden op de trap naar boven. De 'Compliments' zijn veel directer familie van The Arctic Monkeys dan Eugene McGuinness, en lijken zo veel dat het niet The Last Shadow Puppets is maar nóg dichterbij. Imitatie is de hoogste vorm van lof, ook te zien in Santogold's “Say Aha” dat smaakvol gecovered opgediend wordt, en op het scherm zie ik dat het publiek van de kleine zaal het feestje voorin flink laat kolken.
Omdat ik beneden blijf, sta ik midden voor het podium als The Cinematics daverend van start gaan. De klassiek opgestelde band zwakt daarna jammer genoeg af naar hoofdknikken in plaats van dansen. De band is heel keurig, iets té keurig wat mij betreft, onberispelijk gekleed en nagenoeg bewegingsloos, terwijl het Editors-achtige geluid de zaal in spat. Ik vind het een leuke band, maar tegelijk ben ik ongelukkig, waardoor ik blijf steken op 'enthousiast teleurgesteld' als beschrijving. Bij London Calling valt de band een beetje tegen, maar het studiowerk dat je op de bekende websites kan vinden klinkt best in orde. Ze zijn in Nederland tot en met de 5e en hebben nieuw werk, dus ga kijken als je kunt.
Met Maps boven in de kleine zaal ben ik een heel stuk gelukkiger. Dit elektronisch kind van Low en New Order wordt gelijk door een groepje naast mij als saai en niet-dansbaar bestempeld maar één heeft wel het gevoel om te blijven kijken. Zo ook ik, en ik geniet ook volop. Helaas waren er wederom technische problemen, maar die werden in het verdere verloop van het optreden gelukkig opgelost. Eerste band van vandaag waar ik graag een cd van zou willen. Frankmusik barst los met een staaltje human beatbox-geweld en de zaalresponse is gigantisch voor deze makers van dance bangers. Ik kan alleen niet te lang blijven, want ik wil per se op tijd zijn voor de kleine zaal, en na Frank's variant op “Golden Brown” was ik sowieso blij om de zaal te kunnen verlaten, vergezeld van vermakelijke fantasieën over wat de Stranglers zouden doen met de leden van Frankmusik als ze wisten in wat voor beroerd uitvoering dit grootse nummer was omgezet.
Ruim op tijd voor Micachu and the Shapes dus, en de twee dames en heer die het podium betreden vallen gelijk in de technische problemen die de kleine zaal gedurende London Calling regelmatig teisteren. Mica maakt voor mij moeilijke muziek, de tempowisselingen en algeheel gevoel van discordia maken het lastig dansbaar en vergelijkingsmateriaal is even moeilijk te zoeken. Beck in een extra creatieve bui, dat is het eerste wat ik kan bedenken. “Music doesn't have to be polished”, aldus Micachu, maar de band is erg geconcentreerd bezig (sfeerbeeld staat al op YouTube) om exact aan te duiden wat zij in gedachten hebben. Dit maakt dat zij zo ontdaan zijn door de technische issues dat Mica haar verontschuldigingen voor het kwaliteitsverlies aanbiedt aan het publiek. Dit is de eerste band waarvan ik spijt heb dat ik de cd niet in mijn bezit heb, want die viel bij de merchandising wel te krijgen.
The Asteroids Galaxy Tour is voor mij wat er met Funkadelic zou zijn gebeurd als Nancy Sinatra de lead vocals had. Ook van dit optreden staan al bootlegs op YouTube. Psychedelic pop blaast de grote zaal in en heel Paradiso valt ervoor als een blok. Van voor tot achter én naar boven wordt gedanst, en het publiek bewijst dankzij deze band dat je geen heftige herrie nodig hebt om te crowdsurfen, want dat gebeurt aan de lopende band. “You guys are crazy!” roept zangeres Mette uit. Jammer dat ze niet op de uitnodiging ingaat om zelf te surfen, want de handen reiken al omhoog om haar op te vangen. Heel Paradiso is aan het feesten en dit optreden gaat met hoofdletters op de lijst als Het Beste Van Dag Drie.
Ik blijf in de zaal wachten op Chrome Hoof, die, na een uitgebreide technische test en de eerste aankondiging die ik meemaak in dit London Calling, acht man sterk het podium innemen, uitgedost in schitterende kostuums. Zangeres Lola is het middelpunt in een leren korset met een soort metalen kroon/masker op haar hoofd. Deze band noemt zichzelf een “experimenteel orkest” en ik ga daar niets aan toevoegen. Ik snap wat ze hier willen neerzetten, maar het is niet aan mij besteed. Ondanks mijn mening is het zeker wel een ongelooflijk spektakel, vooral wanneer het podium door Chrome Hoof's extra bandlid wordt betreden, een interdimensionaal metalen wezen dat het midden houdt tussen een bidsprinkhaan, een mens en een geit, die het publiek nog toespreekt. Ik ben er niet uit wat mij het meest aan de band opvalt, het spektakel, of de snelheid waarmee ze de zaal leeg krijgen.
En dat was het dan; hiermee eindigt mijn aanwezigheid op London Calling 2009. Het meest geweldige optreden was van Dananananaykroyd, dat eindigde met een overvol podium (zie de beelden). Een band om goed in de gaten te houden zijn de Flashguns. Thanks allemaal, het was wederom een beleving!