Verandering van spijs doet eten, en ook in muziek is dat iets om rekening mee te houden. Ik heb hier dan ook al vaak verzucht dat ik variatie miste op een bepaalde cd. Maar dat het ook naar de andere kant kan doorslaan bewijst Visiones Paganas van het Peruaanse gezelschap Don Juan Matus. De cd begint met het prachtige instrumentale “Foresta Esmaralda”. Akoestische gitaar, dwarsfluit, en heel veel liefelijkheid. Maar nog geen drie minuten later stort er een bak herrie over de luisteraar uit die zijn weerga niet kent, als er plotseling Jimi Hendrix-achtige gitaren afgewisseld worden met schreeuwerige zang. Het heeft allemaal een lompige ruwheid die in schril contrast staat met de voorafgaande verstilling. En hier blijft het niet bij: de band heeft bijvoorbeeld ook nog een singer-songwriter ballad, een minimalistisch pianostuk met parlando vocalen en een zweterige blues in petto. U begrijpt waar ik naar toe wil: de samenhang is voor de argeloze luisteraar ver te zoeken en dat is meteen het grootste probleem dat ik met deze cd had. Los hiervan hoor je een band die erg losjes (soms op het slordige af) speelt, zingt met een ehhh… laten we het een ongeschoold geluid noemen, en een productie laat horen die zwaar in de jaren 70 is blijven steken. Voor hen die dat waarderen valt er veel te smullen, maar kennis van de Spaanse taal is een wel pré, want de dramatiek in de vocalen doet vermoeden dat de Peruanen ons een spannend verhaal vertellen. Maar eerlijk gezegd betwijfel ik of die talenkennis voor de luisteraar veel zou uitmaken: door het gebrek aan samenhang in de muziek valt de eventueel aanwezige draad in het verhaal zowiezo grotendeels weg. Maar u mag uiteraard zelf proberen om het allemaal wél te volgen…
mij=Espiritus Inmundos / Clearspot