De albumtitel is al een indicatie, voormalig drummer Andy Morten, die in zijn eentje schuilgaat achter deze bandnaam, is een lolbroek. Het eerste nummer heet “Track One”, en de eerste zin luidt ‘I am too sloppy for powerpop, ’cause I never know when to stop!’ En dan te bedenken dat juist dat nummer de pittigste rocker op het hele album is. Humor! Een nummer lang mag ik zulk Art Brut-achtig tongue in cheek-gedoe wel, maar Morten blijft bezig als hij even later trots roept dat hij de eerste plaats van de charts zal bereiken. Ik betwijfel ‘t, maar de knullige teksten vanaf nu achter ons latend is dit wel een geslaagde, vrolijkstemmende popplaat. “She Looks Good In The Sun” had er eentje van The Thrills kunnen zijn en ook The Beach Boys hebben ‘s mans dna duidelijk gevormd. Meefluitbare melodieën pennen gaat ‘m uiterst makkelijk af, zo makkelijk dat ie er in “Tony Hazzard” een nasaal fluitje bijhaalt, dat eerder past op een carnavalsliedje van André van Duin. “Everybody Loves The Good Times” is een stuk serieuzer, het bibberige effectje op de vocalen geeft ‘t een Pernice Bros-gevoel. Zo vist Morten uit zowel de Amerikaanse als de Britse traditie, continu neigend naar plagiaat, zonder dat ie nu letterlijk jat. Alhoewel, een dalende wending in “You Make Me Smile” doet wel heel sterk denken aan “Flowers in the Window” van Travis. Het beste nummer heet “Feel the Sunshine”, met een simpel jengelende, ook al bekend klinkende gitaar-riff. Een ding verbaast me: de eerste paar luisterbeurten was ik ervan overtuigd dat Morten ietwat zeikerige stem niet goed genoeg om dit soort “papapa”-meerstemmige pop te maken, maar met elke luisterbeurt sleet dat.
mij=Jack O' The Green