Ronin – Bruto Minore

De Italianen van Ronin zijn een stelletje droogkloten. Daarmee doel ik niet zozeer op de tracktitels van hun post-rockplaat (“Sherzo quasi maggiore”), maar vooral op het uitgebeende woestijngeluid. Deze gasten houden van graatmagere gitaren en drums. Wanneer tijdens het slotnummer “Bryson” een heus chorus-pedaal wordt ingedrukt, voelt het als een …

Matana Roberts – Coin Coin: Chapter Four

De grootste en gekste free jazz-toeteraar Albert Ayler sprak ooit de wijze woorden: ‘”Trane [John Coltrane] was the father. Pharoah [Sanders] was the son. I was the holy ghost.” Mijn eigenwijze referentiepunt voor het genre is tot op heden altijd de zoon gebleven. Wat dat volgens Freud precies over ondergetekende …

Saigon Would Be Seoul – Everywhere Else Left Behind

Mocht er een hemel bestaan, en mocht de duivelse Erik Satie daar mogen verblijven, dan speelt hij nu waarschijnlijk in de hal van Petrus zijn geniale liftmuzak. De sardonische Franse minimalist verwarde en vermaakte het aardse met zijn Gymnopédies en andere bewust lege composities. Dat alles ver voor zijn tijd, …

Nickolas Mohanna – Smoke

Een van de leukste en meest verrassende nineties-hits is en blijft, wat mij betreft, “The Box” van Orbital. Een spookachtige trip met gesamplede klavecimbel, door de wonderlijke botsing van stijlelementen intrinsiek tijdloos. Wikipedia geeft (daarom) als genre wijselijk het generieke ‘electronica’. Misschien moet ik die benaming hier ook maar eens …

HTRK – Venus in Leo

Tijdens een Vuelta-etappe babbelden Jeroen van Belleghem en Karsten Kroon over popmuziek. Een lokale band passeerde de revue. De stijl? ‘Indie kunstmuziek’, opperde Jeroen. Karsten diende hem, zoals altijd, van repliek. ‘Indie is toch allang mainstream geworden.’ Het Australische HTRK, is zo bezien geen indie. Hoewel het duo al een …

Terug naar boven