Mocht er een hemel bestaan, en mocht de duivelse Erik Satie daar mogen verblijven, dan speelt hij nu waarschijnlijk in de hal van Petrus zijn geniale liftmuzak. De sardonische Franse minimalist verwarde en vermaakte het aardse met zijn Gymnopédies en andere bewust lege composities. Dat alles ver voor zijn tijd, want we naderen inmiddels zijn honderdste sterfdag. Mirza Ramic eert hem aardig op tijd als Saigon Would Be Seoul. Van mij had ze best haar eigen naam mogen voeren. Een en ander zal wellicht grappig bedoeld zijn en dat zou haar voorbeeld zeker waarderen. “Homme Du Midi” heet een liedje (of moet ik etude zeggen?), “When Your Worries Are Over, We Can Pop Balloons And Lie In The Grass” een ander. Ja, ten alle tijde inclusief hoofdletters. Het hoogtepunt gaat vergezeld van de naam “Meditations In An Emergency”. De traditionalist in mij vindt dat soort luim iets te flauw, maar zoals nu vaak genoeg herhaald, het kan allemaal gewoon een eerbetoon aan de meester zelve zijn. Ramic doet in elk geval wat ze moet doen op een piano-liftplaat. Gevoelig en uiterst kalm voortkruipen. Af en toe worden de mini-composities onderbroken door een stukje voorgedragen wereldliteratuur, zonder dat dit nieuwe element een geslaagde synthese vormt met de piano. Pas aan het slot klinkt er iets werkelijk muzikaals anders. Een beat, een gitaar, en een trompet. Of heb ik die gedroomd vanuit hemelse sferen?
File: Saigon Would Be Seoul – Everywhere Else Left Behind
File Under: Wiegeliederen voor de wereld
File Audio: Bandcamp