Christopher Sky – What It Is, It Isn’t

Christopher Sky had ons nog gewaarschuwd. Weinig is wat het lijkt op dit album van Christopher Sky. Vermoedelijk doelt hij met de titel op de sound van zijn producties. Deze houden steevast het midden tussen akoestisch en elektronisch. Misschien dat zijn elektronische muziek akoestisch bedacht is. Of zit het anders, …

Ronin – Bruto Minore

De Italianen van Ronin zijn een stelletje droogkloten. Daarmee doel ik niet zozeer op de tracktitels van hun post-rockplaat (“Sherzo quasi maggiore”), maar vooral op het uitgebeende woestijngeluid. Deze gasten houden van graatmagere gitaren en drums. Wanneer tijdens het slotnummer “Bryson” een heus chorus-pedaal wordt ingedrukt, voelt het als een …

Matana Roberts – Coin Coin: Chapter Four

De grootste en gekste free jazz-toeteraar Albert Ayler sprak ooit de wijze woorden: ‘”Trane [John Coltrane] was the father. Pharoah [Sanders] was the son. I was the holy ghost.” Mijn eigenwijze referentiepunt voor het genre is tot op heden altijd de zoon gebleven. Wat dat volgens Freud precies over ondergetekende …

Nickolas Mohanna – Smoke

Een van de leukste en meest verrassende nineties-hits is en blijft, wat mij betreft, “The Box” van Orbital. Een spookachtige trip met gesamplede klavecimbel, door de wonderlijke botsing van stijlelementen intrinsiek tijdloos. Wikipedia geeft (daarom) als genre wijselijk het generieke ‘electronica’. Misschien moet ik die benaming hier ook maar eens …

Daniela Savoldi – Ragnatele

Onlangs bezocht ik een uitvoering van het Cello Octet, die tijdens deze tournee samenwerken met de vliegensvlugge Japanse pianiste Maki Namekawa. Op het programma: soundtracks van Philip Glass, de ongekroonde koning der minimalisten. Mijn favoriete moment bevond zich in een Dracula-passage. De cellisten tokkelden als bezetenen op hun instrument, de …

AKE – I Remember The Trees

Door een mooi toeval verkeerde ik een week lang in droneland. Ambient van het zwaarste soort. Niet langer kan men dan nog spreken van ‘meubelmuziek’. Flauw geformuleerd: Satie wordt Satan, wanneer duistere blokken de kamer vullen. Allereerst gaf ik Fennesz’ nieuwe album een nieuwe kans. Grote voorganger Pitchfork doopte Agora …

Helado Negro – This Is How You Smile

‘Left out, an ocean on top.’ De kwaliteitssprong van het jaar, komt op conto van Helado Negro. Ik besprak tien jaar geleden Awe Owe voor uw favoriete muzieksite, al ontbreekt het bewijs. Het bleek een aangename, doch ietwat neuzelige ‘weird folk’-plaat, een prototype waar het platenlabel Asthmatic Kitty er die …

HTRK – Venus in Leo

Tijdens een Vuelta-etappe babbelden Jeroen van Belleghem en Karsten Kroon over popmuziek. Een lokale band passeerde de revue. De stijl? ‘Indie kunstmuziek’, opperde Jeroen. Karsten diende hem, zoals altijd, van repliek. ‘Indie is toch allang mainstream geworden.’ Het Australische HTRK, is zo bezien geen indie. Hoewel het duo al een …

Spindle – MicroExpressions

André Kuijpers en bovengetekende zijn rocksterren in Breda. Dat zegt weinig, het gaat ten slotte om een cultuurbarbarendorp. Ik vermeld een en ander slechts uit overwegingen der zuiverheid. (IJdelheid is ons Brabo’s vreemd.) Als muzikanten zijn we elkaar dan ook op verschillende momenten tegengekomen. Ik herinner me een fotosessie, a …

Almagest! – Fun House Mirrors

Er bestaan minstens drie soorten experimentele muziek, hypothetiseer ik. In het gebruikte geluid (noise), in songstructuur (ambient) en in sfeer. Een, toegegeven, wel wat lastig te definiëren derde groep, om nog te zwijgen over het vluchtige woordje ‘sfeer’. Toch kan Italiaanse Almagest! hier als voorbeeld dienen. Het geluid van de …

Terug naar boven