1988, ik had destijds een auto van de zaak. Nou ja, auto. Het was meer een vehikel, een oude Austin Allegro, die de garage waar ik destijds werkte niet verkocht kreeg. Elke dag was het spannend of ik weer thuis kwam en vice versa. En ja, dat ging ook een keer mis. Maar het maakte allemaal niet uit: meestal bracht hij mij waar ik moest zijn. De auto vertoonde door zijn ouderdom wel wat rauwe randjes: lees roest. En ook de bestuurdersstoel was er scheef in gelast. Bovendien was 120 km per uur een beetje teveel gevraagd voor het beestje. In 1988 was er ook het uit Brooklyn afkomstige The Scene Is Now. Deze band en hun album Tonight We Ride is mij destijds ontgaan, en ik denk dat het in 1988 ook te moeilijk voor mij was geweest. De waardering voor de minder toegankelijke muziek uit die tijd kwam pas later. Zo klinkt The Scene Now als een mengsel van de muziek van The Feelies, Patti Smith, Talking Heads, Frank Zappa en Pere Ubu (hun bassist Tony Maimone doet hier zelfs mee). Het gaat als mijn eerder genoemde vehikel sloompjes voort, krijgt onverwachte versnellingen (maar gaat niet te hard, heeft verrassende (korte) toevoegingen qua instrumentarium, maar het is vooral de zanger (ik denk Chris Nelson) die opvalt. Deze zit namelijk af en toe op het randje van het valse: je moet er tegen kunnen zogezegd. Voer voor de tegendraadse muziekliefhebber. De band is overigens alweer een tijdje bij elkaar en volgens mijn gegevens voor het laatst in 2005 in ons land.
mij=Lexicon Devil / Clearspot