Geert Docter – Westerpark

Een goede coverband is bepaald geen straf om naar te luisteren. Maar ik kan me voorstellen dat je op enig moment toch de kriebels krijgt en eigen dingen wilt proberen te maken. Zo kon het gebeuren dat de coverband Rubber inmiddels cd’s met eigen tracks uitbracht en dat hun toetsenist Geert Docter nu ook een solo-cd heeft gemaakt. Ik zal met de deur in huis vallen: hij kan componeren, daar kan geen twijfel over zijn. Op Westerpark is te horen dat Docter iets heeft met de over-the-top-vette productie van de tachtiger jaren. Opener “Love Life” heeft een sound waar die periode wel heel dik bovenop ligt. “Expert”, een lekker funky nummer dat me hier en daar aan Dan Reed Network doet denken, heeft een wat modernere sound maar heeft nog steeds flarden uit dat decennium. Dat geldt voor wel meer nummers op dit album, met name door toetsen- en baspartijen en de stevige beats. Na een lekker zomers nummer, “Sunny Days” en een instrumental met een vette beat, “Fezem Belen”, volgt er een instrumentaal pianointermezzo (“Question”). Aankondiging van een nieuwe stijl? Ja en nee. De beats beginnen weer, maar dan wel in het Nederlands. Jawel, Docter eindigt met een stel Nederlandstalige nummers. “Wat je d’r onder hebt” is een nummer dat aan Henny Vrienten en Gruppo Sportivo doet denken. De vocale beperkingen komen hier wel wat meer naar boven, maar Docter heeft zelfkennis en maakt van die beperkingen een eigen stijl. Hij lijkt beter uit de voeten te kunnen in het Nederlands – of zouden die Nederlandstalige nummers de meest recente zijn? Juist in de Nederlandstalige nummers weet hij het anachronistische geluid en zijn beperkte zangcapaciteiten samen te smelten tot nummers die zo lekker fout zijn dat het weer leuk wordt, zoals bijvoorbeeld in “Antiheld”. Westerpark is allesbehalve hip, maar wel lekker. Al zullen vermoedelijk vooral zij die de dagen van de opkomst van de Nederpop hebben meegemaakt hier veel plezier aan beleven. Niets triggert immers meer dan de geur van de herinnering.

mij=Eigen Beheer