“Imitatie is de ultieme vorm van bewondering”, zo wordt wel eens gezegd. In de muziekwereld is dat niet geheel vanzelfsprekend, met plagiaatzaken tot gevolg. Een andere vorm van imitatie is echter imitatie van de stijl van een andere artiest of band. Dat mag gelukkig, want iedere muzikant zal dingen oppikken van zijn eigen idolen. En wat te denken van parodieën, pastiches en tributebands? Waar ik minder mee op heb, is het soort bands dat zich erop toelegt zoveel mogelijk als het voorbeeld te klinken – met “eigen” nummers maar zonder er op welke manier dan ook een eigen draai aan te geven. Rhino Bucket is al de tweede AC/DC-kloon die ik voor m’n neus krijg in een jaar tijd. Airbourne was de eerste en daar werd ik al niet warm of koud van. Bij Rhino Bucket is het van hetzelfde laken een pak. Ex-AC/DC- en huidig Dio-drummer Simon Wright moet blijkbaar nog voor een flintertje authenticiteit zorgen, maar het blijft een een-op-een-kopie. Een goede kopie, net zoals Airbourne, maar nog steeds een kopie. Georg Dolivo, de Finse aanstichter ervan, houdt dat inmiddels al zeven albums lang vol, dus er is blijkbaar belangstelling. En het is waar, er zitten nummers bij die prima op een van de AC/DC-albums uit de Bon Scott-tijd hadden gekund, zoals “Take Me Down”. Door de wat lijzige stijl van zingen krijg ik vooral associaties met Dirty Deeds Done Dirt Cheap. Maar het oordeel blijft niet heel positief: elf redelijke AC/DC-deunen.
mij=Acetate / Sonic