Slough Feg wist me met het vorige album Hardworlder te verrassen door de opmerkelijke mengeling van stijlen. Die mengeling is op opvolger Ape Uprising! minder nadrukkelijk aanwezig. Het is nu vooral Iron Maiden goes doom wat je hoort. Veel twinsolo’s, veel ritmewisselingen, maar dan wel met een loodzwaar geluid. Het folky gedeelte uit hun sound is voornamelijk nog in wat zanglijnen te horen. Nou ja, zang… Mike Scalzi brult vooral, hard en macho. Ik zou u graag vertellen waar het me aan doet denken, maar na dagen gepeins heb ik de naam nog niet gevonden. Het heeft wel eens iets weg van Shane McGowan (Pogues), maar dat is niet de naam die ik zoek. Pronkstuk op deze cd is de tien minuten durende titelsong, waarin goed te horen is wat de heren in huis hebben. En dan vooral in de vorm van Mike Scalzi’s echte songschrijverstalent. Bij standaard-doom zit je al snel aan de tien minuten door de traagheid van de songs, maar Slough Feg is juist aanzienlijk sneller en slaagt er desondanks in het tien minuten lang interessant te houden. Wie de New Wave Of British Heavy Metal een warm hart toedraagt, maar daarnaast ook het een en ander aan doom in de kast heeft staan, moet Slough Feg echt eens beluisteren. Slough Feg is de rauwheid van de NWOBHM, de zware en quasi-simpele productie van doom, in songs die moeiteloos overeind blijven.
mij=Cruz Del Sur / Hardlife / Sonic