Harmony in Ultraviolet is een van mijn favoriete platen binnen het ambient-genre. Op deze plaat uit 2006 weet de Canadees Tim Hecker een geluid te creëren dat wringt. Het is niet van die minimale ambient die tegen de New Age aanhangt, maar ook niet van die krassende teringherrie waar je maar net zin in moet hebben. Hecker creëert nauwkeurige geluidspaletten waarbinnen tonen, melodieën, en sferen op komen zetten en weer afzwakken. Harmony in Ultraviolet was in mijn beleving een enorm duistere plaat. Op zijn meest recente werk An Imaginary Country kiest hij een lichter geluid, dat toch onmiskenbaar van zijn hand is. “Sea of Pulses” bestaat uit scherpe dreigende klanken die doen denken aan een bewerkte orgel, tegelijkertijd weerklinkt er een gedempte pulserende bas die de massa aan geluid vooruit lijkt te trekken. De nummer vloeien naadloos in elkaar over, knap is dat het Hecker lukt om de nummers ieder een eigen geluid te geven zonder af te wijken van het overkoepelende thema van het album. Het is lastig om bij een dergelijk samenhang een favoriet nummer aan te wijzen. Daarbij hebben de titels een sterke invloed op de interpretatie van het geluid. Zo hoor ik in “Pond Life” geluid uitdijen dat doet denken aan cirkels in een vijver die ontstaan als gevolg van een aantal stenen die er ingegooid zijn. Het is daarom aan te raden om de plaat af te spelen en als geheel op te nemen met de titels als eventueel referentiekader. Met An Imaginary Country heeft Hecker wederom een zeer sterke plaat vol minutieus gecomponeerde en uitdagende geluidskunst geproduceerd.
mij=Kranky / Konkurrent