Het schijnt geen reet op te leveren voor Nederlandse bands, de cd-verkoop. Maar toch wil je dat zoveel mogelijk mensen je muziek horen. Dus, als het toch niet wat oplevert, dan kun je net zo goed je muziek weggeven, dachten ze bij het Friese Monstertux. Het enige wat we er voor vragen is een drietal e-mailadressen, van de downloader en wat vrienden, was hun idee. Nu vind ik het idee van het weggeven van de muziek op zich niet zo slecht, maar dat van die adressen dan weer wel. De mijne mogen ze hebben, ik had hun EP namelijk als eens gerecenseerd en die vond ik niet slecht. Maar ik val mijn vrienden niet lastig met “spam”, zoals ik ook niet zo willen dat ze dat bij mij zouden doen. Eerst luisteren, dan aanbevelen. Die omissie is inmiddels opgelost en ik kan dus luisteren. En aanbevelen. Want The Alison Album is niet verkeerd. De conclusies van mijn vorige recensie blijven overeind staan. Engels aandoende gitaarpop, met puike zang. Een beetje Placebo maar dan poppier. In het geheel niet vervelend. Geen minpuntjes? Ja dat wel. De plaat klinkt wat vlak, maar dat kan aan de mp3’s liggen. En wederom steekt er geen enkel nummer echt met kop en schouders bovenuit waardoor de plaat op den duur wat gaat kabbelen. Maar eerlijk gezegd zijn dat dingetjes die live wel eens weg zouden kunnen vallen. Toch maar eens live gaan kijken binnenkort. Verdienen ze toch nog wat aan mij…
mij=Eigen Beheer