Stevie Ray Vaughan is dood, maar daar vertel ik niets nieuws. Dat ging hij al in 1990. Ik was destijds in de blues, en hij was een van mijn helden. Een concert dat ik zou bezoeken werd echter gecanceled wegens maagproblemen (lees: drankproblemen) van Vaughan en een half jaar later stortte hij met de helicopter neer. We moesten het doen met de albums, net zoals die van Jimi Hendrix. Maar die was al even dood. Ook was er nog Jeff Healey, maar zijn tweede album was een teleurstelling en ik haakte af. Philip Sayce is ook gitarist en werd gevraagd door Healey om in zijn band te komen. Hetgeen later ook Melissa Etheridge deed. Sayce kan er dan ook wat van op gitaar en doet mij wel wat aan Vaughan denken, al is het net wat rockiger en minder blues. Peace Machine is al uit 2005, maar is destijds in eigen beheer uitgekomen. En dat vonden ze bij Provogue Records kennelijk onterecht en dat zetten met deze release recht. Sayce brengt vette bluesrock. Hij is prima bij stem en schrijft zijn liedjes meestal zelf. Op de veertien tracks tellende cd (plus een bonus track) staat slechts een cover en dat is Neil Young‘s “Cinnamon Girl”. In 2010 komt er een opvolger en dit is een prima opwarmertje voor die schijf. Of een opwarmertje voor een concert, want hij is in september al in ons land.
mij=Provogue / PIAS
Mooi lijstje namen.. net even MySpace gecheckt, klinkt veelbelovend!