Elk jaar krijg ik rond mijn verjaardag van familievrienden uit Polen een felicitatiekaart toegestuurd. En dat is hartstikke lief. Ik sta alleen steeds weer versteld van de slechte smaak van de gekozen prent. Ik moet er altijd om glimlachen. Aan zo’n kaart moest ik denken toen ik de hoes zag van Tangle-Free World van Anny Celsi. Want dit is wel zo’n beetje de lelijkste hoes die ik dit jaar voorbij zag komen. Dat wil je toch niet: jezelf zo weerzien. Celsi komt echter niet uit Polen, ook niet uit het Oostblok, zij komt uit Amerika. Uit Los Angeles om precies te zijn. En welke muziek hoort (o.a.) bij de Westkust? Jawel, The Byrds. En zo klinkt dan ook de titelsong en opener, al zingt er dan in dit geval een vrouw. Verderop op het album moet ik weer meer aan Aimee Mann denken, en in “Some Velvet Morning” aan Nancy Sinatra. Maar dat is weer niet zo verwonderlijk, want dit is een cover. Producer Nelson Bragg speelt hier voor Lee Hazlewood. De plaat zit qua opbouw goed in elkaar, de rechtgestreken productie is prima geschikt voor de FM-radio (oftewel ontdaan van de rafels), de accenten zijn goed gelegd en de liedjes zijn oké. Het enige wat ik niet hoor is iets eigens en dat maakt Tangle-Free World tot een aardig album, maar weinig bijzonder in zijn soort.
mij=Taxim / Bertus