Het was dus toch niet zo’n geslaagd testje. Nadat ik overdag deze ep ettelijke malen had gedraaid poogde ik me er ‘s avonds iets van te herinneren. Het eerste wat me te binnen zou schieten zou op een pop-cd toch het meest geslaagde nummer moeten zijn? Nee dus. Ik “hoorde” ogenblikkelijk het ‘Hail America’-refrein van slotnummer “Easier To Leave”. Met afstand het slechtste nummer, een grote gebaren synthrocker van The Killers op een slechte dag. Het valt nog mee dat ze er niet die afgezaagde hi-hat ritmes in hebben gestopt, zoals Mando Diao in hun irritante hitje “Dance With Somebody”. Bij een nieuwe poging kwamen mijn hersencellen met de vrij bizarre wending in “Broken Glass” aanzetten. Dat nummer begint melancholisch met piano en belletjes, maar gaat daarna met zogenaamd funky gitaarlicks ineens richting Maroon 5. Een guilty pleasure. Pas daarna dacht ik aan “Earphones”, in feite het beste (en meest introspectieve) liedje. Een rafelige vocaal, een electro-beat en de spacy sfeer van Mercury Rev of The Flaming Lips. Het merendeel van de tijd zijn de jongens van capital (zonder hoofdletter, hoe grappig) echter duidelijk vooral bezig met het scoren van een hit. Dat gaat ze vast lukken, een nummer als “Ruin” lijkt alle huidige hippe Engelse bands op een hoop te gooien. Het is mij allemaal wat te geforceerd en gelikt. Wat moet dat worden als ze van de huiskamer, waar ze nu nog opnamen, naar de studio verhuizen?
mij=Fierce Panda