Joepie, er is kinderdisco! Honderden versgegelde kids tussen de 12 en 15 jaar verzamelen zich voor 013 voor een avondje FRIS: The Partysquad. Het is een leuk contrast met de bezoekers die aantreden bij de Kleine Zaal van 013. Volgens de organisatie valt het grootste deel van de festivalbezoekers in de leeftijdscategorie 20-29 jaar. Misschien heeft het te maken met het optreden van punkveteranen The Damned op vrijdagavond, maar de gemiddelde leeftijd zou dit jaar wel eens een stuk hoger kunnen uitvallen. Sterker nog, het lijkt soms wel alsof de ouders van de kinderdisco-kids Incubate bezoeken.
mij=Door: Blink. Foto's: Storm.
We trappen af in de Kleine zaal van 013 met Celan. Een ervaren Duitse band die een soort duistere stonerrock speelt die we al honderd keer eerder hebben gehoord. Het meest imponerende van de set is de indrukwekkende hoeveelheid zweet die van het kale hoofd van Chris Spencer afglijdt. Het is even schrikken om te concluderen dat er nog geen honderd man in de zaal staat.
Helaas nog minder goed bezocht is het optreden van Pony Pack in de Cul de Sac. Deze Amsterdamse band heeft een gitarist met de coolste naam in de Nederlandse muziek (Orang Goreng) en de coolste drumster van het festival. De muziek van Pony Pack doet een beetje denken aan het oudere werk van Throwing Muses, zeker door de zang van Jane Mack. Wat wel ontbreekt is enige interactie met het kleine clubje toeschouwers, waardoor het optreden niet echt van de grond komt. Later voor het podium bij het optreden van The Damned lijkt het drietal enthousiaster dan tijdens de eigen set.
Interactie is er wel degelijk tijdens de set van The Generators in de Batcave van 013. De zanger vraagt herhaaldelijk aan het rustige publiek of ze het nog wel naar hun zin hebben, maar er is echt geen beweging in te krijgen. De band speelt pub-punk die ergens tussen Bad Religion en The Clash inhangt en zet een sterke set neer, zelfs voor een ingedut publiek. Wellicht dat ze op een tattoo-conferentie op een enthousiaster onthaal kunnen rekenen. Leuk om te zien dat er anno 2009 nog steeds spijkerriemen gedragen worden trouwens.
Beneden in de Kleine Zaal zijn de Schotse jochies van Dananananaykroyd inmiddels losgebarsten en over deze band kan ik heel kort zijn: Don't Believe the Hype! Het is wel heel even grappig om te zien hoeveel lol ze aan hun eigen screamo beleven, maar eigenlijk stelt het allemaal natuurlijk geen reet voor. Het gegiechel en synchroonspringen van de bandleden verveelt snel. Next!
Wat wel een reet voorstelt is de set van de TV Buddhas in Cul de Sac. Beetje flauw om met een White Stripes-vergelijking te beginnen, maar wat wil je met een vrouw op drums en een gitarist die speelt en zingt als Jack White? De drumster lijkt op Gloria Estefan met een blouse die in de jaren tachtig al niet hip meer was en zanger Juval is een lelijke rocker die gezellig de nummers aan elkaar babbelt. Zo horen we dat hun ouders meereizen, dat ze gisteren vanuit Berlijn naar Tilburg zijn gereden en dat hun tour nog tot kerst zal duren: “From a Jewish holiday to a Christian holiday… and hell inbetween!”. Voorlopig hoogtepunt van de avond.
Na een korte tussenstop bij Papier Tigre, een studentikoze Franse band die voor een handvol mensen staat te spelen in de Extase, gaan we op pad naar Jennifever. De band staat niet op het officiële programma en speelt dan ook een stukje buiten het centrum. Na alle herrie van eerder op de avond zorgen de Zweden wel voor een aangenaam rustpuntje met hun sfeervolle gitaarmuziek. Toch werken de getergde en dramatische blikken van de bandleden al snel op de lachspieren. Je kunt je eigen muziek ook té serieus nemen.
Een band die hun eigen muziek allang niet meer echt serieus neemt is die van de bijna-bejaarden van The Damned. Hun theatrale punk heeft me nooit echt kunnen boeien, maar ik moet toegeven dat hun optreden op Incubate toch absoluut de moeite waard is. De bandleden hebben er duidelijk na al die jaren nog steeds bijzonder veel lol in en spelen vol overgave een set met greatest hits. Zanger Dave Vanian heeft een foute, veel te hoog opgetrokken pantalon en zwarte leren handschoenen aan en levende legende Captain Sensible draagt natuurlijk zijn onafscheidelijke rode baret. Op toetsen heeft de band een mannelijke Susan Boyle. Het optreden van The Damned is ongedwongen, komisch, gezellig en zo weinig punk dat de Tilburgse kids na de kinderdisco er zonder problemen ook even binnen hadden kunnen wippen met een frisje.