Af en toe stuit ik wel eens op een cd die bij mij een ‘writers block’ veroorzaakt. Maar ik vind het zwak als ik ergens niets over zeg. Dan moet ik maar niet zo nodig de ‘recensent’ uit gaan hangen. Een oplossing is nog wel eens om de cd verderop in de stapel te stoppen en te kijken wat er op een ander moment bij mij opkomt. Tja, Soul-Junk heeft met zijn elfde release getiteld 1960 bij mij mijn fantasie doodgeslagen en het doorschuiven ging nog wel een paar cd’s, maar toen was de stapel op. Soul-Junk’s album komt uit bij Sounds Familyre. Dit label is van Daniel C. Smith, welbekend van Danielson (en familie). Zij zoeken het in het Christendom en daar zoekt Glen Galaxy, de man achter Soul-Junk, het ook. Dit stoort mij niet, maar veel positiefs heb ik er ook niet over te melden. 1960 bevat tweeëntwintig liedjes met een lengte van bijna vijfenzestig minuten, en daar zit misschien wel een beetje mijn eerste probleem met deze cd: hij duurt te lang. Ik hoor Soul-Junk zijn best doen met indie liedjes die hier en daar wat rocken, maar er naar neigen om te laten horen dat ze geen steek willen laten vallen. Af en toe moet ik wel wat aan good old-Zappa denken, maar dat dekt de lading niet. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Het klinkt mij te bedacht, dat zou het ook kunnen zijn. Maar………… ik heb ondertussen toch nog een stukje geschreven. Pfffffff………
mij=Sounds Familyre / Konkurrent