Het is pijnlijk. Eigenlijk doet de muziek van Michael de Jong mij veel, maar het is nou ook weer niet de vrolijkste muziek. Hij was onlangs in Arnhem, niet ver van mijn huis. Ik trok het echter niet meer na een werkweek waarin ik totaal gaar was en waar de verleiding van een reeds gekocht kaartje ontbrak: geen concert van Michael de Jong dus voor mij. Het is alsof de duvel ermee speelt, want de File Under-opperhoofd stuurt mij zijn nieuwe cd For Madmen Only toe. En jawel, het gaat mij bij het eerste nummer alweer door merg en been: prachtig en intens. Niemand heeft in ons land meer de blues dan Michael de Jong. Eigenlijk had ik gezien de verhalen over zijn gezondheid al verwacht dat hij niet meer onder ons zou zijn. En nadat hij bij de tour n.a.v. zijn vorige album in 2006 aankondigde ermee te stoppen had ik gedacht dat het boek voor mij dicht kon. Niet dus, Michael de Jong begeleidt zichzelf op het podium en ook op dit album slechts met zijn gitaar. Puurder kan het niet, toch vind ik het wel wat gewaagd. Ik bedoel, Dylan doet het ook al jaren niet meer alleen. Als je in de sfeer van For Madmen Only wil komen dan moet je er echt even voor gaan zitten, en concreet betekent dit dat ik me moet afsluiten van de rest van de wereld. Wat zich dan openbaart laat zich beschrijven als diepe emotie met teksten waarin De Jong zich bezorgd maakt over de wereld. Dat ik een concert van hem liet schieten voor een rotsmoes blijft pijnlijk. Al zou het geen gemakkelijke avond zijn geworden. Het is net als bij deze cd van meer dan vijftig minuten: je gaat ervoor of het wordt niets.
mij=Music & Words