Avant-garde musicus Tyondai Braxton kreeg van jongs af aan al een dieet van moeilijke noten. Vader Anthony is eveneens een veelzijdig componist op de snijvlakken van jazz en klassiek. Zoonlief voegt daar nog pop aan toe, althans, als we z’n groep Battles daaronder mogen scharen. Qua succes in elk geval wel. Hij opent Central Market in “Opening Bell” niet met een bel, maar met getingel op de piano en een dreunende bas. Iemand fluit een wijsje en wat strijkers trekken de compositie open in een cartoonesk Aziatisch vergezichtje. Vermakelijk en aandoenlijk, al is de rust van korte duur. Braxton is een wildebras, het album klinkt meestal als een tekenfilmfiguurtje dat iemand wakker probeert te krijgen door uit het luchtledige een grote trom en honderd andere instrumenten tevoorschijn te halen, om daar ‘ns flink op te gaan meppen. De legendarische Warner-huiscomponist Carl Stalling zou tevreden zijn. Net als over “The Duck and the Butcher”, waar de eend plagerig snatert en de slager, verbeeld door strijkers, zijn messen slijpt. Tot een confrontatie komt ‘t vreemd genoeg niet, al klinkt er nog wel een kookwekker. Zou de eend zelf in de pan gesprongen zijn? Hoofdmoot “Platinum Rows” verenigt alles wat goed én slecht is aan Braxton. Het met tien minuten te lange epos is extreem lawaaiig, vermoeiend en ergens toch verbluffend. Met vleugjes Reich en vocalen die een positieve agressie uitstralen – terwijl er toch niet meer dan ‘One’ wordt geroepen. In de laatste paar stukken keert Braxton de avant-garde even de rug toe, voor wat meer band (en dus Battles)-georiënteerde liedjes. “J. City” is ‘t interessantst met z’n wat gezwollen, bijna grungy vocalen. Central Market is geen gemakkelijke kost, het vereist wat doorzettingsvermogen van de luisteraar, maar wie de moeite neemt ontdekt een interessante muzikant. Nog volop in ontwikkeling, dat wel.
mij=Warp / V2