Als tiener was ik getuige van de opkomst van de stroming die begin jaren negentig de rest van het decennium zou bepalen: Grunge. Met Pearl Jam, Soundgarden en Nirvana als koningen van dit genre hield ik ook nauwlettend de andere opkomende bands in de gaten. Naast bijvoorbeeld Stone Temple Pilots was Alice In Chains in mijn ogen een band die met een geheel eigen sound een beetje het buitenbeentje van de Seattle-scene was. Hun muziek was rauwer en donkerder. Desalniettemin heb ik hun succesalbum Dirt in die tijd echt grijsgedraaid.
Toen Storm dus mij het verzoek deed of ik de mannen van Alice In Chains wilde interviewen, was daar geen twijfel over mogelijk. In de catacomben van 013 trad ik in gesprek met Jerry Cantrell en Sean Kinney, helden van weleer.
mij=Interview: Danny. Foto's: Danny
Jullie zijn net begonnen met jullie tournee. Hebben jullie tijdens zo'n toer ook wel eens tijd om te steden te bezoeken waar jullie spelen?
Sean: 'Normaal gesproken niet. Vandaag hadden we een dag extra maar meestal is het zo dat de vrije dagen worden gevuld met reizen naar de volgende plaats waar je de volgende dag moet spelen. Zeker in de VS zijn dat lange dagen want eigenlijk zijn dat afstanden die niet te bereizen zijn met een bus. Dus je zit eigenlijk zo'n hele dag in een bus of een vliegtuig.'
Jerry: 'Doordat we hier al gisteren waren heb ik de mogelijkheid gehad om even naar die kerk in het centrum te gaan. Prachtige kerken zijn er in Europa, zo ook deze. En daarna heb ik schoenen gekocht.'
Sean: 'Ik heb vooral op mijn kamer gezeten. Ik heb al zes dagen een griepje, sinds de show in Birmingham. Ik heb nu het gevoel dat het voor het eerst wat beter gaat. Maar ziek of niet, je kan niet zomaar stoppen met toeren, we hebben een album te promoten.'
Luisterend naar het nieuwe album was het eerste wat me opviel dat de nieuwe zanger, William, naar mijn oren wel erg veel qua stemgeluid op Layne lijkt. Vonden jullie dat niet gevaarlijk?
Sean: 'Hij lijkt helemaal niet op Layne qua stem, hij heeft wel het zelfde bereik maar ik denk toch dat je vooral hem hoort (wijzend naar Jerry).'
Jerry: 'Ik doe inderdaad heel veel zang op dit album. Meer dan eerst ook. De liedjes op dit album zijn natuurlijk op een bepaalde manier geschreven zodat ze in de Alice-sound passen, dus daarom lijkt het er misschien op, maar William lijkt helemaal niet op Layne. Het was ook niet de bedoeling om Layne te vervangen want dat is gewoon niet mogelijk. Wat wel de bedoeling was, was iemand te vinden die in het teamgeluid past, want Layne en ik waren een vocaal team en dat is wat ik nu met William ben. Het feit dat ik nu ook meer leadzang doe komt ook door Layne. Hij heeft mij altijd zitten pushen meer te doen met mijn stem, maar daar voelde ik me niet helemaal zeker over. En voor dit album was het Sean die zei dat ik maar naar voren moest stappen omdat ik een groot deel van het Alice-geluid ben. Daarbij hadden we dus het geluk dat een vriend bij wilde springen om iets toe te voegen aan de band. William is al tien jaar lang een goede vriend en niet zomaar iemand die in een wedstrijd de plaats van de zanger heeft gewonnen zoals in X-factor of zo.'
Sean: 'Eigenlijk zijn de songs de reden dat William zo klinkt, want die zijn natuurlijk wel in een bepaalde stijl geschreven die in het verlengde ligt van wat we met Layne deden. Om dit album te schrijven hebben we ook diep moeten gaan, maar dat kon gelukkig ook, want we hadden geen platenmaatschappij die in onze nekken stond te hijgen.'
Was dat ook de reden om van platenmaatschappij voor dit album te veranderen?
Sean: 'Nee, ons contract was gewoon al een tijd afgelopen en toen we hiermee begonnen was het überhaupt de vraag hoe we dit gingen uitbrengen. We hebben erover nagedacht om alles zelf te doen zoals Trent dat bijvoorbeeld met Nine Inch Nails doet, maar dat is zoveel geregel en dan is het nog maar de vraag wat het je uiteindelijk oplevert. We wisten ook niet of iemand nog geïnteresseerd in ons zou zijn. We zijn daarom met vier liedjes langs wat labels gaan shoppen en gelukkig wilden ze ons allemaal hebben. En toen hebben we een keuze gemaakt wie ons de beste deal kon bieden.'
Jerry: 'Juist omdat de business zo veranderd was, was het belangrijk een goede keuze te maken. We wilden dus een platenmaatschappij die er de passie voor op kon brengen om dit goed in de markt te zetten.'
Hebben jullie er niet aan gedacht om het album via internet te distribueren?
Sean: 'Het stond al op het internet voor het uitkwam.'
Ja maar ik doel meer op een manier zoals Radiohead dat deed met In Rainbows.
Sean: 'Zij hadden die luxe om dat te doen en hadden weinig te verliezen op dat moment. Hun contract was afgelopen, maar ze waren op hun top van hun carrière. Wij beginnen eigenlijk pas weer net. En voor hen was dat een experiment maar we weten eigenlijk niet wat het hen heeft opgeleverd, natuurlijk.'
Jerry: 'Het zou wel kunnen werken, want mensen kopen toch geen albums meer. Ze downloaden het illegaal of krijgen een kopietje van een vriend. Je kan dus als band je meer focussen op de shows en de verkoop van de tickets daarvan.'
Sean: 'Er zijn nog wel artiesten die goed platen verkopen, maar die trekken publiek door op het podium te playbacken. Die mensen die naar shows gaan van die categorie artiesten kopen misschien nog singles maar geen albums. Maar dat is niet onze doelgroep.'
De titeltrack “Black Gives Way To Blue” gaat overduidelijk over Layne. Zijn er nog meer momenten geweest die van invloed zijn geweest en op dit album terug te horen zijn?
Jerry: 'Er zijn altijd wel dingen in ons persoonlijke leven die terugkomen in de muziek. Dat geldt voor mij maar uiteraard ook voor Sean, William en Mike. We missen Layne allemaal en hij zal ook altijd een onderdeel van ons leven zijn en dat zal ook altijd terug komen en van invloed zijn. Een groot deel van dat liedje is natuurlijk ook om hem te eren.'
Wat ik een verrassing vond was dat Elton John op dat nummer mee doet. Hoe is dat zo gekomen?
Jerry: 'Het is erg grappig want ik sta elke keer verbaasd over die vraag. Ik laat volgens mij in elk interview doorschemeren dat ik die man een God vind en dat hij mijn grootste invloed is.'
Dat weet ik, maar het is toch wel een verrassing en de minst logische persoon voor een samenwerking voor velen die dat niet weten.
Jerry: 'Ja, in dat opzicht is het misschien onverwacht. Hij hoefde het ook niet te doen, hij is Elton John en hij hoeft helemaal niks. Voor ons allemaal is hij een grote invloed. Mijn eerste concert was een concert van Elton John, dus voor mij is het idee helemaal niet vreemd. Uiteindelijk was het een idee van een vriend van ons die aan het werk was in de studio die opperde om Elton de piano op dit nummer te laten spelen.'
Sean: 'Hij had ook voor Elton gewerkt, en wij dachten ook dat hij in eerste instantie een grapje maakte. Alsof ‘de' Elton John op ons liedje piano zou spelen, die man heeft wel wat beters te doen. Maar toen dachten we dat het eigenlijk een goed idee was en hebben we het hem gevraagd.'
En stemde hij ook meteen toe?
Jerry: 'Nee, niet direct. Via Sherri Anderson (met wie Elton had gewerkt) legden we contact en ik stuurde hem een e-mail met een demo. Hij liet via Sherri weten dat hij het wel wilde doen, maar hij wilde niks toezeggen omdat hij niet wist wanneer hij tijd had. Elton is een drukke man met een overvolle agenda. En hij is een zeer voorzichtig man, hij weet precies wat er speelt in de muziekbusiness. Ik zat in januari bij de Superbowl toen ik het telefoontje kreeg dat hij had toegezegd het te doen.'
Sean: 'Toen we het album al aan het afmixen waren had hij in dezelfde studio een sessie gepland staan. Wij waren net even aan het lunchen toen we een telefoontje kregen dat Elton in de studio was om zijn pianopartij te bespreken en dat we linea recta terug moest komen, want hij moest ook snel weer weg. Dat was een van de weinige keren dat we een lunch hebben laten liggen.'
Jerry:' Ik zei nog dat ik hoopte dat dit dan ook nog uit zou komen op een echte plaat. Waarop Elton reageerde dat hij al had gehoord dat dat wel zou gebeuren.'
Sean: 'We hadden net die ochtend de laatste gesprekken gehad met Virgin. Niemand wist dat we hadden besloten om met hen in zee te gaan, we hadden het onze manager nog niet eens verteld, maar Elton wist het al. Geeft maar weer eens aan hoe bovenop hij op bepaalde dingen zit. Die man weet echt alles. Uiteindelijk heeft hij drie weken na het afmixen van het album zijn pianopartij opgenomen.'
Jullie staan nu aan het begin van een tournee. Bevalt het toeren jullie op zich?
Sean: 'Mij op het moment niet. Ik begin net wat beter te worden van de griep maar het vele reizen en het feit dat je moet slapen in een bewegende bus helpt dan niet echt. Volgens mij heeft niemand ook deze eerste week echt geslapen. Maar na een tijdje gaat je lichaam er aan wennen en dan lukt dat ook wel.'
Jerry: 'Het is best zwaar. Sean is ziek, ik heb last van mijn rug en kan amper een gitaar vast houden. Maar dat vergeet je als je op dat podium staat. Daarbij is het een soort van elke dag hetzelfde. Je staat op, je neemt een douche, je gaat naar de zaal, je doet een soundcheck, je doet interviews, soms een meet & greet, daarna de show van twee uur, daarna soms nog meer mensen ontmoeten en verplichtingen en dan weer terug naar de bus. En de volgende dag weer. Het hoort erbij en ik ben eraan gewend. Mijn vader zat vroeger in het leger en toen trokken we ook de hele wereld over. Nu heb ik de kans om zelf de wereld te zien met iets wat het mooiste is om te doen.'
Sean: 'Wij hebben dan nog de mazzel dat we niet elke avond hoeven te spelen, maar er zijn bands, zeker in deze economisch mindere tijden, die elke avond moeten spelen om het hoofd boven water te houden. Voor ons duurt een tournee ook meestal niet langer dan zes weken. Het kost ons ook minder omdat we geen gebruiken maken van dure technieken zoals een meelopende Pro Tools. Bij ons is alles live en ‘what you see is what you get'.'
Helaas zit na deze opmerking mijn tijd er al weer op. Als ik de jongens bedank voor het gesprek blijft Jerry nog even in de gang staan voor een foto van Herman Brood. ‘Wie is die gast?', vraagt hij en als ik hem uitleg wie Herman was en hoe hij aan zijn einde is gekomen reageert hij met het woord ‘tragisch'. Wellicht dat de geest van Layne dan toch nog door deze gang dwaalde, omdat hij juist voor deze foto bleef staan.