Alcohol is fijn spul, althans tijdens het drinken ervan. Het doet wat met je, nietwaar. Al na enkele glazen ontstaat er een alert en vrolijk gevoel, vol ongeremde maar gefocuste energie. Maar een glas teveel kan ontaarden in gedeprimeerde hangerigheid en een toenemend lastige coördinatie van de spieren. Ik ga u niet vermoeien met mijn ervaringen hiermee, maar ik denk dat Eamon McGrath wel weet wat ik bedoel. Amper twintig is hij en hij klinkt als een schorre zwerver van zestig die zijn slaapplaats heeft gevonden in een bijna leeg whiskeyvat. Continu toerend heeft hij in eigen beheer inmiddels 18 albums opgenomen met in totaal meer dan 100 songs. 13 Songs Of Whiskey And Light is hier een compilatie van. Het zijn 13 grotere en kleinere blues- en folksongs, veelal krakkemikkig opgenomen op plekken waarbij de enige voorwaarde de aanwezigheid van een stopcontact en een drankkast leek te zijn. Soms solo, dan weer met band, maar steevast doordrenkt van een zware, doordringende alcoholnevel. En tsja, dat pakt soms niet goed uit. In het op zich niet slechte “Land Of Dogs” lijken de muzikanten allemaal een ander nummer te spelen en in “Last Standing Man” lijkt de met dubbele tong lispelende McGrath de weg totaal kwijt te zijn. Net als ik het album wil gaan veroordelen als een rommelige verzamelplaat van een laveloze beroepsalcoholist, is daar het onvoorstelbaar indringende nummer “Desperation, Albera”, dat juist gaat over alcoholproblematiek in zijn woonplaats. En verhip, zo blijken de meeste tracks bij nadere beluistering ware diamanten te zijn. Van de ruwste soort, dat wel. Ook Eamon McGrath verliest zich wel eens in een glas teveel, maar bovenal maakt hij met deze compilatie indruk als een uitzonderlijk creatief talent.
mij=White Wale Records / Cargo