Hoe origineel kun je nog zijn in de blueswereld? Weinig nog, denk ik. Toch zijn er gelukkig nog steeds muzikanten die het in de blues zoeken. Hier gaat het om de Australiër Gwyn Ashton. Hij speelt de gitaar en harmonica en hij zingt bovendien verdienstelijk, met zoals meer grote bluesmannen een rauwe stem die ervoor geboren lijkt. Aan de zijde van Ashton is er Dave Small die drums/percussie voor zijn rekening neemt. Gezamenlijk hebben ze zich Gwyn Ashton’s Two-man Blues Army genoemd, want Ashton is toch wel de bekendste van de twee en bovendien de songschrijver. Samen hebben ze dus de blues en vooral de rockvariant hiervan. Erg lief vind ik het altijd als er mama’s of papa’s bedankt worden in de inlay. Hier is het de beurt aan Ashtons moeder. Zij is echter overleden. De song die aan haar opgedragen wordt is “One Way Ticket To The Blues”. Ik weet het zeker: ze moet de handen vol hebben gehad aan haar stoere jongen, maar kijkt nu vanuit de hemel tevree naar benee. En gezien het feit dat op een van de twee covers Robert Johnson‘s “Cross Road Blues” gespeeld wordt, heb ik zo’n vermoeden dat naast haar Hendrix, Gallagher, Vaughan en Johnson zelf elkaar op hun beurt begrijpend toeknikken: ‘die is er een van ons.’
mij=Fab Tone / Bertus