Vrijwel alle akoestische gitaristen die ik bewonder mengen bepaalde percussietechnieken door hun gitaarspel. Dus ik kon niet anders dan ademloos luisteren naar de nieuwe cd van Rodrigo Sanchez en Gabriela Quintero, samen optredend als Rodrigo y Gabriela. Zij bewijzen wederom dat je op de Spaanse gitaar niet alleen romantische tokkeltonen voort kan brengen, en voeren hun virtuoze ritmiek ditmaal tot in het extreme door. Want waarom zou je je beperken tot conventionele technieken als je ook op de kast kan slaan, roffelen, beuken en wrijven, of over de snaren kan raspen, of deze kletterend tegen de hals kan laten slaan? Nou zijn dit technieken die ook al veel worden gebruikt in Flamenco of Zuid-Amerikaanse muziek, maar dit duo voert het allemaal uit met een drift en energie die ik eerder met rock of zelfs house zou associeren dan met welk akoestisch genre dan ook. De zware, beukende ritmes zullen gitaarpuristen wellicht wat afschrikken, maar voor mij wordt deze muziek daardoor juist naar een hoger plan getild, en vormt het daarmee bijna een eigen genre. Elk van de elf nummers is opgedragen aan een muzikant die het duo ooit geïnspireerd heeft. Zo komen uiteraard de bekende gitaristen als Paco de Lucia of Al Di Meola voorbij, maar ook voor het akoestische genre minder voor de hand liggende namen als Pink Floyd en Jimi Hendrix mogen op een ode rekenen. Gitaarmuziek voor gitaristen dan maar? Nou, toch niet helemaal. Juist omdat het ritmisch zoveel weg heeft van moderne genres verwacht ik dat deze cd een breder publiek kan bereiken dan, bijvoorbeeld, de laatste van Leo Kottke. Of Steve Vai.
mij=Rubyworks / PIAS
Ben wel benieuwd naar deze plaat. Over hun stijl zeggen ze zelf ook: It’s mainly got Latin harmonies and rhythms but the structure is rock. It’s not jazz because it’s structured, and we don’t improvise; our solos are exactly what’s on the record, as a metal fan and guitarist you always want to hear the same f**king solo!” Amen!