Het ruige en non-conformistische imago van Johnny Cash zal de belangrijkste reden zijn waarom Johnny Cash zo hoog gewaardeerd wordt in punkkringen. Dat en de schijnbare eenvoud van zijn nummers zullen de reden zijn dat er zoveel tributes uit die hoek opduiken. Hier hebben we er weer eentje, het is zelfs een volume 2. En dan blijkt dat de combinatie horrorpunk (Danzig-fan Mike Zero die “Get Rhythm” doet) en Johnny Cash niet altijd even gelukkig is. Zou het komen door de bewerking van NIN‘s “Hurt”, dat industrial plots ook een linkje voelt met Cash? Ski King maakte in elk geval een ongeloofwaardige bewerking van “Hurt” en Bleeding a Zombie‘s “Man in Black” is ronduit bespottelijk. “Solitary Man” wordt dankzij The Spook een suffe hardrocktrack. Zijn er dan geen lichtpuntjes te ontdekken? Toch wel: de rommelige versie die Zombina & The Skeletons van “Sea of Heartbreak” maken is best aardig en Ninth House’ “Blue Train” is niet slecht te noemen. Ook de bijdrage van Big John Bates – die “A Boy Named Sue” onder handen neemt – is goed te pruimen. Maar de stap van rockabilly (Johnny Cash’s eerste opnames waren niets anders) naar Big John Bates’ heftiger variant is ook niet zo groot. Onder aan de streep is het toch te weinig om Paid in Black 2 een waardig eerbetoon te noemen.
mij=Wolverine / Sonic