Zo doe je dat, jezelf voorstellen: in een krap half uurtje tien punky liedjes er door jagen. Uiteraard wel er voor zorgen dat ze je niet vergeten. Dus schrijf melodieën die in het hoofd van de luisteraar blijven zitten. En mochten ze even indutten, zet dan gewoon een keel op (“Mythic”). Net of je op de markt staat. Of beter: alsof je in een club staat waar net te weinig mensen in de zaal staan te luisteren en net teveel mensen aan de bar staan te ouwehoeren (riep iemand daar Paradiso?). Brilliant Colors uit San Francisco weet hoe het moet. Ergens tussen Shonen Knife en Magnapop lag nog een veldje braak dat het trio met deze debuutplaat in bezit heeft genomen. De bergen fuzz, het soms belabberde geluid en de rammelende riff die elk liedje opent, kunnen niet verhullen dat hun garagerock-achtige punkliedjes echte liedjes zijn, met een kop, een staart, mooie zanglijntjes en slimme vondsten. Het geheel ademt een sfeertje uit dat al jaren niet meer hip is geweest – we spreken eind jaren tachtig – maar dat zo zomers is, dat de regen, het onweer en de hagelbuien van de herfst me even niks meer kunnen schelen. Ik hoor zangeres Jess Scott door mijn boxen heen springen achter de microfoon. Fijn plaatje voor een goed humeur.
mij=Slumberland / Konkurrent