Ter gelegenheid van de derde release in Neil Young‘s Archives Performance Series (handig genummerd als 12: nu kunnen we ongeveer inschatten wat er nog gaat verschijnen – over wanneer durft niemand meer uitspraken te doen) heb ik Harvest Moon maar weer eens uit de kast gehaald. Want de opnames van deze liveplaat komen van de tournee die Neil Young hield vlak voor het ‘vervolg’ op Harvest uit zou komen. De tracklist van Dreamin’ Man is dan ook hetzelfde. Maar het na jaren – geef toe: wanneer draaide u deze plaat voor het laatst? – weer terugluisteren van Harvest Moon viel niet mee. De als immer wankele stem van Neil Young was nog meer ingebed in bakken violen en een volkomen gladgestreken productie dan ik me herinnerde. Misschien dat ik daarom zo dubbel ben over Dreamin’ Man Live 92: aan de ene kant een mooie liveregistratie van tien half- (‘Old King’) tot heel erg geslaagde (‘Hank to Hendrix’) nummers. Aan de andere kant bewijst het ook wat er van Harvest Moon gemaakt had kunnen worden als alle violen en koortjes weggelaten waren. Sterker: had deze liveplaat uitgebracht als Harvest Moon en ook in die fase van Neil Young’s carrière hadden we een sterk album gehad.
mij=Warner
U slaat de spijker op de kop met deze recensie