Elk jaar zijn er wel weer van die albums die je pas ver na hun release hoort, die je helemaal geweldig vindt en waarvan je denkt: ‘Hoe kan het dat niemand me hier eerder met de haren bijgesleept heeft omdat-ie wist dat ik dit koel zou gaan vinden?!’ Sleepy Sun heeft er met hun debuutplaat Embrace zo een afgeleverd. De band speelde nota bene zelfs op Crossing Border en ik heb ze gewoon genegeerd. Misschien omdat ik het meisje er te ‘hippie’ uit vond zien op de foto die Dennis eerder dit jaar maakte? Het is me allemaal volstrekt onduidelijk. Wat me talrijke draaibeurten later wel duidelijk is, is dat deze jongelingen uit (oorspronkelijk) Santa Cruz een geweldige psychedelische rockplaat afgeleverd hebben. Een beetje een rare overigens ook. Want de manier waarop ze West Coast ’60s pop (“Golden Artifact”) afwisselen met bijna Sabbathiaanse rock (of misschien zou je het wel gewoon stoner moeten noemen zoals in “New Age”) en dat zelfs met elkaar versmelten tot een eigen trip, is op zijn minst wonderbaarlijk te noemen. Wat erg koel is aan Sleepy Sun is de samenzang tussen Bret Constantino en Rachel Williams. Die kent zijn hoogtepunt in het dik zeven minuten durende “Sleepy Son”, een track die rustig begint, maar langs Hendrix-achtige gitaarpartijen culmineert in een doordreinende psychedelische trip waarbij live oordopjes vast geen overbodige luxe zullen zijn. Als de band je dan nog niet voor je gewonnen heeft, dan spelen ze in “White Dove” nog een extra sterke (en lange!) troefkaart uit die je als vanzelf in trance brengt met de hypnotiserende geluidsgolven die kolkend je speakers uit denderen. De oase van rust waarin het nummer eindigt zorgt ervoor dat je trip niet bad eindigt. Al zou de “Snow Goddess” die erop volgt met zijn stimulerende baspartijen en angstaanjagende gitaarfuzz hier met gemak alsnog voor kunnen zorgen.
Jij ook zin in zo’n trip? In samenwerking met Belmont Bookings gaven we setjes tickets weg van het optreden dat Sleepy Sun doet in Paradiso. Daarvoor ben je nu te laat.
mij=ATP / Konkurrent