Van de vele stukjes die ik hier geschreven heb, zijn er veel over bands die het maar tot een release gebracht hebben. Mogelijke redenen: meningsverschillen, de verwachtingen waren te hoog, geen platencontract meer of in het ergste geval geen ideeën meer. Joe Gibbs kwam met zijn The Hidden Cameras tot drie albums en ik dacht dat ze een stille dood waren gestorven. De laatste twee waren prima albums, maar zo goed en origineel als het debuut werd het niet meer. Ik was dan ook verbaasd dat er voor het eerst sinds 2006 weer een nieuwe cd is verschenen. The Hidden Cameras stonden voor liedjes met orkestrale gedeelten, een snufje pop en indie, een zanger met veel galm op zijn stem en achtergrondkoortjes die veel ‘oowoowoow, aahaahaah’ en dergelijk zingen. Origin: Orphan begint echter totaal anders, namelijk met een meer dan twee minuten aangehouden grondtoon die mij meer aan Pink Floyd‘s Meddle doet denken dan aan welk The Hidden Cameras-nummer dan ook. Ik verwachtte dan ook een totaal anders concept van Gibbs, maar daar blijkt geen sprake van te zijn. Het is hier en daar dan wat meer psychedelisch, aan de fijne typische en o-zo herkenbare The Hidden Cameras-liedjes ontbreekt het niet. Neem een liedje als “Walk On” vol bombast, maar ongetwijfeld aks liedje met slechts een gitaar als begeleiding prima zou klinken. In de verte heeft Origin: Orphans wel wat van Talk Talk. Ook zij hebben van die cd’s die ik af en toe wel eens uit de kast haal en dan, zelfs zoveel jaar later, verstelt sta over hoe goed ze eigenlijk in elkaar zitten alhoewel ze op het eerste gehoor niet erg ingewikkeld is. Origin: Orphans is dan ook niet een album dat schreeuwt om in huis gehaald te moeten worden, maar de liefhebber van hun muziek zal hier ongetwijfeld tevreden mee zijn. Vooral omdat ze nog blijken te bestaan en het maken van hun typische nummers nog steeds beheersen.
mij=Arts & Crafts / Konkurrent