En ik maar denken dat Zweden zulke vooruitstrevende types zijn. Nou niet dus. Het album Islands van The Mary Onettes dondert ons meteen zo’n dertig jaar terug in het verleden. Die ijle synthesizerklanken, de strijkers uit een doosje, de pathetisch huilerige zang… ja hoor, we zijn weer terug in de tijd van Ocean Rain, Sleep No More en New Gold Dream. De vier heren van The Mary Onettes komen er wel gewoon eerlijk voor uit, op hun MySpace-pagina bijvoorbeeld: ‘Influences: mostly music from the eighties…’ De vraag is dus hoe goed ze de klassiekers uit de eighties kunnen benaderen en daar is eigenlijk geen duidelijk antwoord op te geven. Er staan enkele absolute pareltjes op het album, zoals opener “Puzzles” en het melodieuze “The Disappearance Of My Youth”, maar ook nummers waar de hap net iets te slap wordt, zoals het slome “Cry For Love”. The Mary Onettes zijn eigenlijk gewoon de brave, melodieuze broertjes van White Lies. Beide bands putten uit dezelfde inspiratiebronnen, maar White Lies doen het allemaal net iets origineler en overtuigender.
Mij=Labrador / Sonic