Toen Matthew Thomas Dillon nog een klein Mattje was, bezocht hij ooit Epcot, het Disney-themapark over technologische innovatie. Daardoor raakte hij danig onder de indruk van de ideeënrijkheid van de mens, maar ook alles dat onze kennis en ervaring overschrijdt. Jaren later kwam er de behoefte om die verwondering om te zetten in muziek, en zo ontstond zijn Epcot Starfields, een heus conceptalbum, gemaakt onder de naam Windmill. De fascinatie voor het universum en de sterren komt terug in zowel de songtitels als de teksten, die niet altijd even vrolijk zijn, maar wel vaak prikkelend, evenals de arrangementen. Die zijn meestal (naast een eenvoudige repeterende pianolijn) volgepropt met instrumentatie en echo, waardoor er genoeg te luisteren valt, maar soms ook onrust oproept, en de vraag of het niet allemaal net wat meer basic had gekund. Een echt minpunt van de cd is de stem van Dillon. Alsof hij een flinke heliumballon heeft leeggezogen, perst hij zich door de teksten heen. Pas als hij, heel breekbaar, verzucht dat we als mensen willen dat onze ouders het eeuwige leven hebben, begeleid door piano en cello, weet hij mij echt te raken. Zijn fascinatie voor het onbekende is heus interessant, maar uiteindelijk zijn het de menselijke emoties die op Epcot Starfields de meeste indruk maken.
mij=Melodic / Konkurrent