Ja, geef ze eens ongelijk: een optreden bij een tv-programma als De Wereld Draait Door doet meer dan tien stukjes op willekeurig welke website. Een en ander leidde ertoe dat de releasedatum van Seadrift Soundmachine is vervroegd. Al die lieve kijkers zouden over een paar weken namelijk wel eens niet meer aan Blaudzun kunnen denken en vergeten de cd aan te schaffen. En behalve dat ik de commerciële mensen achter Blaudzun geen ongelijk geef, zou dit ook nog eens heel erg zonde zijn voor al die kijkers. Want wat is zijn tweede album geweldig geworden! In het verleden zag ik hem een paar keer live, en na de tweede keer was mijn conclusie: geweldige stem, fijne ingetogen liedjes, maar na een liedje of zes weet ik het wel. En zo luisterde ik niet naar Joice, dat Blaudzun (oftewel Johannes Sigmond) bij zijn debuut in 2008 voor goud ging. De tijd van de release van de opvolger Seadrift Soundmachine lijkt in dat gouden kader prima gekozen i.v.m. De Olympische Winterspelen, al zou de wielrenner Blaudzun hier nooit aan meegedaan hebben. Kwam Joice bij het debuut nog met vergelijkbare namen als Radiohead en Fleet Foxes, ik voeg hier graag Dave Eugene Edwards (Sixteen Horsepower) aan toe. Blaudzuns stem heeft veel weg van die van hem en ook de desolate spanning in de muziek hoor ik terug. Luister maar eens naar “Light-O’-Love”. De afwisseling die ik bij de concerten miste, lijkt bij beluistering van deze release een belachelijke mening: er is niets saai aan. De muziek is prachtig intiem, maar ook orkestraal en neemt mij mee op een reis die mij ontroert. Zo mooi. Als single is gekozen voor “Quiet German Girls”, die ik vandaag al op de radio hoorde. Laat dit het begin zijn van de triomf van Blaudzun.
mij=V2
hoop het. bij de affaire ’08 was ie ook al zo vreselijk goed. krijg ook gelijk zin om mijn 16hp cds ut de kast te trekken zo. double win!